Mijn dag kan niet meer stuk

Ok, het is maandag. De dag van de waarheid. vandaag komen de nieuwe vrijwilligers: 40 stuks. Komt er een mate bij of mag ik in mn eentje in de kamer blijven? Hoe zal de groep zijn?
De ochtend is dus even heel rustig want al het spul komt rond 13 uur. Ik heb het ENP dus, zeker in de vroege ochtend, helemaal voor mezelf. Rob en Marian zijn er nog dus koffietje en dan, wat gaan we doen? Catkingdom it is. en dan wel Catkingdom met de kleuter katjes. En dat zijn er een hopie.
Het krioelt er van de kleine katjes waarvan de helft geen, of een halve staart heeft. Bij navraag blijken ze zo geboren te worden. Het is een bijzonder gezicht en een raar gevoel als je ze aait. Marian had een heleboel katten snoepjes meegenomen en zodra ze dat voor de dag haalde werd ze dus beklommen. Wat zijn ze allemaal leuk en lief en grappig. Er zijn nu wat vriendinnetjes in deze groep die hier heeeeeel graag hadden willen zijn. En weet je wat zo bijzonder is: er lopen, ik weet niet hoeveel katten, het stinkt er niet en ze vechten niet.
Na kattenkroelen effe lekker niks met een bakkie cappuccino met amandel melk. Het is lekkere koffie en dat is me heel wat waard. Nou haalt het 't niet bij een nespresso bakkie maar het is een goede tweede.
Er zit hier een winkeltje met allerlei hebbedingen die door me mahouds, hun familie en dorpelingen gemaakt zijn, waaronder handgemaakte olifanten . De olifanten zijn van mangohout gemaakt met als voorbeeld de olifanten van het park. En het roept me de hele tijd: koop mij, koop mij.....
Je snapt hem al: ik heb er een "paar" gekocht. Eigenlijk heb ik van alle olifanten die ik aangeraakt /vlakbij heb gestaan of iets die trant, het houten beeldje gekocht. Ik tik de 9 aan..... Ik ga me een beetje schamen want de dame van de winkel denkt dat ik zwem in het geld en roept iedere keer als ze me ziet; " you need another one?"
Nou verre van zwemmen in het geld maar dit is voor zo'n goed doel: al het geld gaat naar de mahoud die het gemaakt heeft. En ze zijn bijna te geef, zo goedkoop.... hahahaha Ik probeer het goed te praten voor mezelf. Maar ja joh, ik geef hier verder, behalve aan wat te drinken, niets uit. En geld moet rollen ook als het van papier is.
Dan is het 13 uur en moet ik naar de vrijwilligers ruimte: de kamer en groep indeling vindt plaats. Alle namen gaan op een white board met een kamer nummer. Bij F9 staat mijn naam en mijn naam alleen.
Yeahhhhhhh, ik blijf solo. Wat lekker is dat. Ik ben daar een partij blij mee. Gelijk mn spullen uit mn koffer op het tweede bed gelegd.
De aanwezig kakkerlak( zat in mn handdoek in de badkamer, zo groot als een lucifer doosje) de kamer uit gewapperd ( krijg er niet eens meer krijs neigingen van) en heerlijk lang uit op mn bed liggen mat mn muziekje aan, als voorruit zicht.
Terug naar de conference room.... Ik loop langs de koffieshop en wie zit daar : Lek, de door mij , zo bewonderde Founder van het ENP. Lek, wie ik zo graag in de ogen wil kijken. Mijn voorbeeld! Maar ik ben een echte Nederlander: ik laat beroemdheden/bekende mensen, met rust en loop er langs alsof ik ze niet zie, terwijl ik haar eigenlijk in haar nek wil springen. Maar dat doe je niet... je houdt afstand... Of niet????
Laten daar nou weer Marian en Rob zijn die haar goed kennen. Kom bij ons zitten Sas, het komt goed.
En ja hoor Lek begroet Marian en Rob met heel veel liefde en enthousiasme. Marian spreekt de voor mij legendarische woorden: "Lek, I want you to meet Saskia, our friend from Holland".
Ik naar voor om een handje te geven. Wat denk je dat er gebeurt ( nee ik ging niet onderuit)?
Lek zegt: Saskia, I know you! I know you from facebook, from your commends on our posts about the elephants!
Het handje geven werd een omhelzing... wow, wow, wow!
Ik was even met stomheid geslagen: ik kon alleen maar debiel zeggen dat ik haar zo graag in de ogen wilde kijken. Ze zal wel gedacht hebben: weer zo'n hysterische fan!
Maar nee hoor. Ze vroeg me of ik mee wilde om haar baby's te begroeten, die ze zo gemist had. Ja wat dacht je?
Zie me nu nog maar eens kwijt te raken.
Mee naar haar baby 's van gemiddeld 5 ton per stuk. Ze roept wat in iets onverstaanbaars en daar komen ze: 5 grote grijze, hele blije, olifanten die allemaal op haar af rennen en om haar heen gaan staan. Tussen hun poten met huin slurven overal over haar gezicht. De liefde was zo tastbaar. En ik stond daar naast en de tranen liepen over mijn wangen. Ik heb geen foto gemaakt. Ik kon alleen maar kijken en voelen.
Wat is dit bijzonder, wat is dit prachtig. Uiteraard waren Marianne en Rob er ook bij en nog een australisch echtpaar die hier ook al jaren komen. Het was dus ontzettend exclusief en ik was daarbij
Lek, kwam bij ons staan en zij riep 1 van haar baby's: Thong Ae die gelijk kwam aanrennen. tegen mij zei ze: blijf staan, niet bang zijn.
Ik bang zijn???? Geen meter, geen moment, geen seconde. Thong Ae kwam een soort van naast mij, Marian en lek staan. Duwde Lek naar voor en plukte aan haar schoenen: die moesten uit. Thong houdt niet van schoenen. De blote voeten van Lek werden helemaal afgelebberd door de slurf. En ik stond er bij: raakte dit prachtige dier aan op haar wang en kon alleen maar genieten.
Toch nog een paar fotootjes gemaakt en iemand heeft een kort filmpje gemaakt ( laat maar weten)!
Mijn Lek moment... Ik denk dat ik, Rob en Marian niet dankbaarder kan zijn dan voor dit moment.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Maar we waren er nog niet.
Toen ik s' avonds wilde gaan eten en aan een tafel ging zitten, was lek in gesprek met de Australische mensen. Ze zag me zitten aan tafel en kwam naar me toe. Praatje pot, over niks maar weer met zoveel gevoel. Ik mag morgen mee om het nieuwe land wat ze gaat kopen te bekijken. Daar gaan, als ik het goed begrepen heb, nog 50 olifanten op gezet worden. Er gaan er dus nog een heleboel gered worden.
Wat een vrouw. Wat een spirit, wat een ziel. Ze is kleiner dan ik, heeft diep donker bruine ogen die dwars door je heen kijken, een zachte stem met kracht. Ze is 61 maar als je mij verteld had dat ze 50 was, had ik je ook geloofd.
Nou zo'n dag verdient een ijsje. Nou ben ik wat huiverig voor zelf gemaakt ijs in dit soort landen. Zal vast allemaal goed zijn maar de verhalen over verkeerd ijs zijn bekend. Ik ga dus voor een corneto en die hebben ze bij een of ander houten keet waar de Thaien zelf komen. Het ligt op het terrein maar waar dat precies is???? Nou is heel makkelijk, gewoon rechtdoor en bijna ( ?) bij het eind naar rechts.
Het is hier dus om 19 uur aarde donker en straat verlichting daar hebben ze hier maar op sommige plekken van gehoord. Dus volgende uitdaging. Daarbij had het stevig geregend en ik liep ( ik durf het bijna niet te zeggen) op mn crocs. Lampje op de telefoon aan want dat ijsje moest er komen, en het donkere gat in.
Ik kan olifanten handelen maar ik heb wat problemen met slangen, schorpioenen en grote torren. Lampje dus vol op de weg maar geloof me, je zag nog steeds geen moer.
Rechtdoor en bijna aan het einde naar rechts. Wat is bijna het einde??? ik liep al bijna bij de grote weg. Niet goed dus weer terug. Werd er wat bibberig van. Ik hoorde van alles en overal lagen plassen en ik weet niet wat er verder in die plassen, behalve water, zat. Ijsje, Ijsje... ik moest zo'n ijsje....! Jaaaa gevonden: winkeltje/ Nou ja meer een soort overdekte marktkraam,een vriezer en een koelkast met een lading alcohol erin waar je bang van wordt. Maar uhhh geen wijn dus tssss. Nou ja daar kwam ik ook niet voor: ik wil een corneto, en die hebben ze. Blij als een kind met een ijsje, ik weer terug het donkere gat in. Lampje weer aan. Ik zag geen reet maar ik was er bijna en het was goed gegaan.
Bijna dan: vlak voor dat ik op bekend terrein kwam, stapte ik met mn beeldschone crocs, inclusief sokken in een enkeldiepe blubber plas. En Han weet, hoe de combinatie blubber en Sas is. Ik ga er bijna van spugen: ik vind het zo goor. Het ging al beter door al mn blubber gebeuren en olifanten. Maar dat was op klaarlichte dag en met kaplaarzen aan.
Het liep zo via mn crocs mn sokken in en ik weet niet wat het allemaal was maar het glibberde... Gelukkig had ik mn ijsje nog. Als troost. Gauw met mn voeten onder de douche en mn ijsje eten.
Lang uit op bed, muziekje aan en kind proberen te bellen. helaas geen internet dus dat werd heel lastig. Maar haar toch nog even gesproken.
Het was ondertussen te laat geworden en ik stortte om van de slaap.
Morgen weer een nieuwe dag - op pad met Lek
Catch up with you laterrrrrrrrr!

De week eindigt met een bijzonder moment

Zaterdag een hele rustige dag want we gaan s' ochtends wat bij buffelen in de keuken en s'middags met zn allen op de foto.
Lekker een beetje bananen van hun stam afhakken met een niet zo scherp mesje, is een uitdaging. Op een laag krukje voor een berg bananen en hakken maar. Nu hopen dat daar geen vogelspin uit rent....
Na de bananen gaan we weer meloenen werpen. Mn favoriete lichaamsbeweging: alle manieren van gooien uitproberen. Eentje onderhands, eentje bovenhands en eentje met 2 handen: ik word er goed in dus volgende week kan ik los.
Vrije tijd na de keuken arbeid. Even langs 1 van de VC met de vraag of hij een klein groepje 's middags mee kan nemen naar de kleuter afdeling. En dat was een goed idee.

Eerst even met zn allen op de foto en dan proberen weg te sneaken met een klein groepje, zonder schreeuwers. Klein groepje ging niet lukken want de vc gaf ietwat hard aan dat we naar de baby's gingen. Groep was dus groter als gepland maar zonder alle kippen.
Oh en wat heb ik daar genoten. De familie waar wij naar toe gingen bestaat uit baby Chaba ( 2 jaar geloof ik) en mama en baby Pyi Mai ( iets ouder) en mamma. Nog een nanny erbij en de familie is klaar. Die twee kleintjes zijn toch te schattig voor woorden. Ze stonden aan de overkant van de rivier en kwamen net terug toen we aankwamen ( filmpje aanwezig). En toen de kleintjes zagen dat wij onder het Mahoud dakje zaten gingen ze los. Naar ons toe rennen want je weet maar nooit of er wat te eten is. Nu moet je met die kleintjes heel erg uitkijken want het weegt dus al ruim 200kg en is lomp en snel. Ze willen spelen maar dat mag hier niet.
1 van de kleine dames renden zo de hut in, op zoek naar bananen of zo. Wij zaten daar met een groepje dus voorzichtigheid voor alles en afstand houden maar het zorgde wel voor hele leuke plaatjes. Ik had daar uren kunnen blijven zitten maar helaas na een dik half uur moesten we daar weer weg.
Langs het water lopend, over de stenen, vond ik nog een steentje in de vorm van een hart die ik dus gelijk heb meegenomen. Waarop 1 van van de meisjes vertelde dat iemand in Turkije wat stenen had meegenomen voor in een aquarium, aangehouden bij de douane en zat nu nog vast in afwachting van hun zaak......Dus, mocht ik over 1 1/2 week niet thuis zijn: dan zit ik in de Thaise cel door een kiezelsteentje in de vorm van een hart.
Geweldige plaatjes geschoten denk ik. Nog steeds zo aan het balen dat ik niet een betere camera op mn iPhone heb, maar goed, het is niet anders.
Omdat het de laatste avond was voor de vrijwilligers ( op mij na) was er een veganistische BBQ. Dit was zooooooooooooo lekker. Wat kan deze kok koken. Alles was even smakelijk. Ik zweer je, als ze dit in Nederland ergens zouden hebben zou ik er heel vaak eten. Gewoon een vegetarisch culinair hoogstandje.
Er was vanavond een afscheidsfeestje bij het plaatselijke cafeetje/winkeltje, maar ik ben afgehaakt. Lekker in mn eentje hier gezeten, kijkend naar de olifanten, luisterend naar de vogels. Mijn Zen momentje!

Ik ben bij!!!!! Zondag 22 oktober
Vanochtend om 7 uur voor het ontbijten met een clubje en met Marian en Rob. Daar begon het al" toen we aankwamen lopen lag er een hele grote vlinder op de grond. Prachtige kleuren maar hij moest daar weg, voordat iemand er op ging staan. Een blaadje er onder en hup de natuur in. Wat was dat een uniek moment!
Er stond een ochtendwandeling over het park op het programma maar Rob en Marianne hadden gevraagd of ik mee wilde naar de overkant waar eigenlijk niemand mag komen. Er werd een Mahoud gebeld en ik mocht mee.
Dus iedereen aan de wandel, Sas op een soort van dangerous elephant bulls safari.De tocht over een ijzeren wiebel brug is al een avontuur op zich.
Aan de overkant staan de olifanten die zo zwaar mishandeld zijn door mensenhand dat daar niemand, behalve de mahoud meer bij mag en kan komen. En er staan bullen die in hun pubertijd zijn dus ook behoorlijk gevaarlijk. Maar alles veilig op afstand. Ze willen daar alleen geen vrijwilligers en bezoekers van het park hebben. Maar wij mochten dus wel.
Rob en Marian zijn peetouders van een ongeveer.42 jarige dame Sri Prae, een ongevaarlijke hele vriendelijke beauty. Tevens staat daar de zoon van Sri Prae waar Rob bij geweest is toen hij net geboren was. Rob is een soort van zn peetvader.
En toen kwam het: Sri Prae...... (Mn tweede liefde na Pun) Ze stond daar, duidelijk bekend met Marian en Rob, en ik mocht daar bij horen. Geen hekken, geen Mahoud die roept dat je naar achteren moet maar gewoon een olifanten slurf in je hand. Je hand op de wang van het mooiste dier van de wereld. Jouw oog in haar oog. Opnieuw werd mijn ziel aangeraakt. Je had me niet blijer kunnen maken. De zachte huid, de mooie ogen er bestaat bijna niets mooiers als zoiets te mogen meemaken. Ik raak daar gelijk emotioneel van. Ik kan het niet uitleggen maar een oog van een olifant, de aanraking van haar huid, dat raakt me tot diep in mijn hart.
Jammer genoeg kon ik er niet uren blijven staan. Ook nog even vanaf een afstand de Bull Navann, de zoon van Sri Prae, een bezoek gebracht. Wat een prachtig majestueus dier. Zo statig, zo groot!!! Wat was dit een cadeautje voor mij. Ik heb Rob en Marian tot in den treuren bedankt want zonder hun had ik dit nooit gezien en gevoeld.
Maar we zijn er nog niet met de emotionele momentjes.
De hele club vrijwilligers vertrekt vandaag. Ik blijf achter met nog 1 jongen, een australisch echtpaar en een gezin met 2 kinderen.
Terwijl ik terug liep naar mn kamer, zag ik dat het groepje drukte makers bij elkaar zaten met hun bagage. Terwijl ik groette en langs liep, riep de lange Amerikaanse Cassandra mij terug. Ze riep: " Nina, Nina, come back, I have something for you". Nou heet ik geen Nina, dus ik liep door. Nog een keer, Nina, Nina" Huh bedoel je mij????
Ja dus.... Heeft dus altijd gedacht dat ik Nina heet? Wel een leuke naam trouwens. Maar afijn ze had wat voor me...
Uit haar tas kwam een zakje met daarin een goudkleurige ketting met een olifant eraan. Zij had deze van haar moeder gekregen en wilde deze aan mij geven:
"Your story inspires me and I thank you for showing me the value of love and dedication. Safe travels to you. I hope your dreams continue to come true. We will keep in touch"
Ik was me daar toch een partij door geraakt. Hoe is het mogelijk... degene waar ik af en toe van dacht " meid, probeer eens niet zo op de voorgrond te treden". En dan dit. Ik voelde me schuldig maar wist ook dat ik het wel zo voelde en het maakte me bewust van het feit dat door mijn blijkbaar rustige houding en de afstand die ik steeds nam, indruk maakte. Wow wat een momenten: de aanrakingen van en met een olifant, een waardering voor mijn zijn! ik voel me zo gezegend.
Dan mijn kamer: mijn Mate is weg en zoals het er nu uitziet heb ik de kamer voor mezelf. Even morgen afwachten maar het zou zomaar kunnen. Ik word daar heeeeeel vrolijk van.
vanmiddag was het uitzonderlijk rustig op het park. Alle vrijwilligers weg, geen groepen toeristen en een heerlijke plens bui. Wat een relaxed gevoel: olifanten die genoten van de regen en de daardoor verkregen blubber en Sas die weer mee mag met Rob en Marian naar de gehandicapte Medo.
Nu is dat wel een heel zielig gezicht maar zoals ik al eerder zei is ze gelukkig. Maar wetend dat dit door mensen is aangericht maakt me zo boos. Deze prachtige vriendelijke reuzen zijn door het ras MENS, zoveel leed aangedaan en het gebeurt nog steeds. Ieder dag weer, In Thailand, India, Sri Lanka. En alleen maar om de mens te plezieren. Het maakt me zo verdrietig. Hoe kan ik hier iets aan doen? Hoe kan ik de mensen het besef geven dat het rijden op een rug van een olifant, het baden samen in de rivier, een olifant een kunstje zien doen, foto's met baby olifantjes , niets anders is dan dieren mishandeling. Ik daag je uit: zoek in google op " de Pajaan" en kijk er naar.... Je hebt een hele sterke maag nodig maar dan weet je waarom ik dit doe en er zo fel op ben. I DARE YOU!!!!!

Het is nu zondag 22 oktober, en het is Thaise tijd 20.12. Ik heb de kamer voor mezelf. Heb net met Han aan de telefoon gezeten en die gaf als tipt:" rooster van het putje van de badkamer gewoon op het putje te doen ( lag er half op) en raad eens: STANK WEG!!!! ben zo blij.
Heerlijk gegeten, lekker biertje gedronken en nu na het douchen in mijn niet stinkende bad kamer, het laatste stukje van vandaag even tikken. Stukje vrolijk, stukje emotie en stukje verdrietige realiteit.
Mooi muziekje aan en me heel goed beseffen dat ik een gezegend mens ben die dit mag meemaken. Ik vrees dat het niet de laatste keer is dat ik mn droom ga waarmaken.

eunuch.....Duim voor me dat ik geen nieuwe Mate krijg.

Tot morruguh.

En dan ineens is het donderdag....

Ja het is ineens donderdag en ik begin redelijk te wennen. Het is hier echt wel geweldig. behalve dan misschien de geur in de badkamer. Iedere keer als ik die badkamer inloop krijg ik een soort van kokhals neigingen. Ik denk dat het de riolering is maar t'is niet te doen. Als je er even in staat went het maar ik word er niet heel vrolijk van. Heb jullie al verteld dat ik een soort van oog in oog stond met een enorme kakkerlak die net bezig was in het afvoer putje te kruipen. Gelijk aan het verhaal van Han gedacht: als er 1 is, zijn er altijd 2... Waar dan??? Nog steeds niet gevonden. Nou had ik al kots neigingen van die geur. Het werd er niet beter op bij het zien van die kakkerlak. Daarbij kwam nog het verhaal van 1 van de meiden hier: er had een kakkerlak s' nachts gepiest op de hals van haar vriend. Hele grote rode ontstoken plek waarvan ze eerst geen idee hadden hoe dat kwam. Maar toen het steeds erger ging branden naar een dokter en de conclusie: kakkerlak pis! Dus dat allemaal in mn achterhoofd heb ik de kraan even flink op het putje laten lopen. Beter een verzopen kakkerlak dan een piesende! En echt waar hoor, ik houd van alle dieren maar met kakkerlakken heb ik toch net iets minder... sorry!
Goed de dag begint wederom in de keuken; bananen sorteren, lossnijden van de stam en in rekken gooien. Klusje van niks maar je gaat er een partij van plakken, niet normaal.
Na het distributie centrum werk arriveerde een vrachtwagen vol met watermeloenen die eruit moesten. 1 in de laadbak de rest in rijen ervoor en werpen maar. Ik ben zo baltechnisch; ik vond het geweldig. Ik stond direct naast de gooier in de vrachtwagen en ben losgegaan met door gooien. Uurtje of twee verder, iedereen een geblesseerde schouder of een tennis arm , maar die vracht wagen was leeg en wat bleek..... Ik heb daar toch een partij waardering mee opgebouwd. Als enige de hele tijd doorgegaan, en gevangen als een pro dus deze ouwe zou zo kunnen gaan basketballen of zoiets dergelijks. Voor de middag hadden ze blijkbaar iets nodig voor ons om ons te laten doen: het werd zwembad van de honden schoonschrobben met een borstel. Hoe een onzinnig werk kun je hebben. Geen schoonmaak spul, geen goede borstels, geen druk op de waterslang. 1 grote glibber bende!
Hebben jullie dan geen hogedruk reiniger???? Huh...... nee!
NEE?????????? Project Sas geboren..... hoge druk reinigers regelen voor het ENP. Zoveel waterbakken, voerbakken, nachtverblijven van honden, olifanten, katten enz. Je hebt dan toch een hogedruk reiniger nodig?
En denkend aan het WFFT: bij hun hebben ze het ook niet!
Joehoe ik heb weer wat te ondernemen: ik ga aan de slag om deze apparaten ( stuk of 30 of zo per opvang) bij elkaar te regelen. En daar heb ik jullie weer voor nodig.
Laat het even bezinken. Ik ga het uitwerken en kom er op terug. Alle ideeën zijn straks welkom dus denk vast met me mee. Volgende week ga ik het gesprek aan met Lek en Darrick en ga ik er hier op terug komen. Edwin van het WFFT heeft al aangegeven geïnteresseerd te zijn.
Gelijk helemaal enthousiast, gelijk proberen hier vrijwilligers erin mee te krijgen. Tuurlijk gaan ze allemaal mee helpen..... We gaan het zien hahahah
Ok einde van de dag in zicht. Beetje zitten tikken en huppelend naar bed: de donderdag laat zn kont zien... Op naar de vrijdag, die ik er gelijk maar achteraan gooi.
Vrijdag wordt het eindelijk poepschep dag. Ik heb het zo gemist, nou mag het eindelijk weer.
Olifanten stront vanuit de nacht verblijven van de olifanten scheppen. No problema, voor mij natuurlijk. Heb al heel wat geschept dus draai mn hand er niet voor om.
Nou......... dat poep gebeuren was inderdaad een makkie. Maar als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het dat meestal ook ( waar komt dit eerder voor in mn verhalen...?). Er bestaat hier nog iets als een mest hoop en die moest in een laad bak.
Nou stinkt de badkamer, maar dit is te erg voor woorden. Zo'n vieze gore lucht, zum kotsen. Natte smerige, warme stront met etensresten ertussen. Ik stapte 1 stap naar voor en zakte tot halverwege mn kuiten in de natte derrie. Wat een mazzel dat ik mn kaplaarzen aan had. De vliegen leefde een paradijslijk leven op die mesthoop.
Ik kreeg het niet voor elkaar: met een schep in een zak. Daarna de zak leeggooien in de laadbak. Zelfs menthol in mn neusgaten smeren ( tja bij de politie gewerkt he), hielp niet. Zodra ik het voelde... het warme, drassige, ging ik echt zowat over mn nek.
Daaaaaaaag lui, ik haak af... dit weiger ik. Ik ben aan de kant gaan staan en heb met verbazing gekeken dat er zelfs figuren waren die het opschepte met hun armen en zo in die laadbak flikkerde. Ik heb heel veel over voor die olifanten maar dit dus niet.
Wist niet hoe gauw ik daarna de stinkende badkamer in moest om te douchen en met mn neus in de geurende badschuim moest hangen.
Mocht dit een herhalende klus zijn voor volgende week??? Mij niet bellen!!!!
Gelukkig was het middag programma iets schoner: we gingen de skywalk lopen. Dat is een hele lange brug ( totaal ongeveer een wandeling van 2 uur)die over het hele terrein gaat. wat was dat super mooi. De natuur is hier zo ongelooflijk groen en weelderig. Adembenemend mooi en adembenemend HEET!!!! Water gutste van onze hoofden. Zonnebril op , pet op, ingesmeerde benen ( niet dat nodig is want daar zit geen pigment meer in geloof ik), korte broek en t-shirt. Klotsende oksels, geen krul meer op mn hoofd maar geweldig genoten.
De hele Kamla familie ( je weet wel die ik over het water heb zien thuis komen) leeft hier. wandelend over de brug probeerden ze met hun slurven bij ons te komen. Niet omdat ze ons nou zo leuk vonden maar op jacht naar eten.
Het was voor sommige niet te doen in de hitte. gelukkig waren er om de zoveel meter schaduw plekken waar iedereen ook neer plofte.
Als kers op de taart naar de plaatselijke koffie tent voor een smoothie of milkshake. Ja je gelooft het niet: in the middel of no where een tentje waar je de lekkerste milkshake kon krijgen voor 45 bath, zeg maar €1,50. Deze hydratatie was niet geheel overbodig. Even bijkomen en dan terug naar het centrum. Langs Catkingdom met alle poezen beestjes, de honden verblijven, zo weer de stinkende badkamer in: voor de tweede keer onder de douche. Even snel de was weggebracht en op naar het buffet.
Tafel indeling was heel verrassend leuk. Ik zat met mn maatje uit Amerika ( niet die populaire!) en de twee meiden uit Zuid Amerika. Het gesprek was geweldig. Het begon over dromen en binnen een sec ontstond er een diepgaand gesprek over elkaars dromen, of die uit konden komen, wat de wensen waren enz. En toen kwam het op mij: wat hadden ze een bewondering voor me.... Als ze later groot waren, wilde ze worden zoals ik. Ik was een voorbeeld voor iedereen ( kom maar, kom maar....)! Ik had zo'n power en uitstraling....... Nou nou nou, ik was op slippers maar ik gleed enzo naast. Die had ik niet aan zien komen Ik was zo'n power vrouw en ik schreef ook nog eens een blog, die ze allemaal wel wilden lezen ( gaan we niet doen).
Al met al was het een avond om je je goed te laten voelen. Het maakte me dat ik mn zelf vertrouwen weer terug kreeg en wist dat het goed was zoals ik me had opgesteld.
Kun je dan lekkerder slapen als na dat nieuws???? Denk het niet
Nog even met mn lief gebeld, wat foto's uitgezocht en richting mn mand.
Morgen alweer zaterdag en heb ik nog maar een goede week te gaan voordat mn avontuur er weer opzit.
Tijd gaat snel. aan de ene kant te snel aan de andere kant wil ik ook wel weer graag naar mijn Han, kids en kleinkind toe. En een balletje padel heb ik ook wel zin in. Nog even een dikke week van de ele's genieten maar....

En dan de volgende dag er achter aan

Woensdag, dus de derde werkdag. Het gaat snel en het is leuk en het is vreemd en het is erg wennen.
Ik slaap fantastisch. Gelukkig niet abnormaal vroeg op. Het park is prachtig. Heel veel prachtige olifanten. Alles is geweldig en toch heb ik een soort van knoop in mn buik.
En ik weet hoe het komt. Ik kan niet wennen aan deze groep mensen. Het lawaai wat ze maken, het zo ontzettend aanwezig zijn. Ik word er onrustig van. Ik ben nog steeds bezig om het tijd te geven maar er zit een plukje bij die alles zo overstemd dat ik er vlekken van krijg. (Minou, jij wist precies wie ik bedoelde!)
Tuurlijk is niet iedereen zo en zoek ik best wel de mensen op waar ik wel mee door 1 deur kan maar het is veel.
Ik ga steeds op mezelf en dat bevalt me goed. Ik weet dat ik er of wat van moet gaan zeggen of me los moet maken en mn eigen pad moet gaan lopen. En dat is wat ik zo wat ik zoveel mogelijk wil gaan doen.
Ik wilde dit even delen omdat ik misschien wat minder enthousiast overkom als dat de bedoeling is.
Ok dan gaan we nu naar de werkdag: we zijn vandaag het keuken personeel. Dat wil zeggen dat we olifanten rijstballen pakketje gaan maken en vanmiddag een olifanten cake. Het klinkt geweldig en dat vond ik het ook.... zeker van het ochtend gedeelte.
In een groepje van vier rond een grote bak met rijst vermengd met bananen en daar met bladeren een pakketje van maken. Das weer eens heel wat anders als bananen ballen.
Ik vond het een feestje om te doen. Ennnnnn ik zat met een leuk rustig groepje: de argentijnse meiden. Onze vc ( een van de ... "om's") is eigenlijk de leukste van de 3. Heeft humor, goede muziek smaak ( niet geheel onbelangrijk) en kan goed uitleggen. Lekker zitten vouwen in inpakken .... misschien maak ik dat wel als surprise voor met Sint ( als we daar iets aan doen hahaha).
Na het cadeautjes maken met onze vc mee naar de puber olifantjes. Vanaf een soort bankje zaten we heel dichtbij. En ze zijn zo schattig en zo nieuwsgierig. Direct dichtbij komen en proberen je aan te raken maar dat mag hier natuurlijk niet. Ze gaven ons een geweldig concert van toeteren wat ik geprobeerd heb om op te nemen maar hier gaat het weer fout: het Mother Fucker mens vond het nodig om er doorheen te blèren en het na te doen. Ik heb haar een aantal maal een nijdige ssssssst toegeworpen en toen dat niet hielp er toch maar een please be quiet tussen door gegooid...... Nou daar had ze niet zo'n boodschap aan. Het bleef tetteren. Ik heb het opgegeven. Ik ben een stuk verder gaan zitten en heb genoten van die drukke kleine grote reuzen. Ze zijn zo ontzettend grappig.
Filmpje heb ik maar kan ik niet plaatsen dus als je hem wilt......??
Na de lunch een olifanten cake maken. Ik heb die taarten vaak langs zien komen op fb dus was heel benieuwd hoe we dat gingen doen. In groepjes een eigen ontwerp maken. 1 van de Argentijnse meiden is een designer en had in no-time een olifanten hoofd op een plaat gelegd waarna deze gedecoreerd kon worden.
Creativiteit vierde hoog tij. Ik had me opgeworpen als chef fruit snijder en de rest kon gaan vormen.
Geweldige cake en dan op naar de dames olifant om de cake te geven....
Je kan er nog zo je best op doen: er is geen olifant die naar je ontwerp kijkt. Dat fruit moet op en wel heel snel en beter blijft mn buurvrouw er van af.
Binnen no time was de geweldige cake een grote puinhoop en nog een seconde later was het gedaan met de cake.
En dan is het alweer tijd avond. Vanavond klaar gezeten om de Kalma kudde thuis te zien komen. Wat is dat een prachtig moment: 11 olifanten die door de rivier terug naar hun nacht verblijven komen. Het is een emotioneel mooi, teer moment. Ik heb het gefilmd dus voor de liefhebbers ?( duurt wel 5 minuten!)
S'avonds een geweldige voeten massage van een uur. Elke voet en onderbeen een half uur. Geen zachtaardige maar een stevige. Goed voor mn wiebelbenen. En weer voor nog geen 5 euro. Ik ga die dames mee naar huis nemen, of in ieder geval eentje.
En dan naar bed.Het is te achterlijk voor woorden maar ik lig er s' avonds al om 20.30 in. En dan ben ik nog de nachtbraker. want ik doe het licht hier uit.
Na ja, ga mn uren wel weer opbouwen als ik thuis ben.
Truste.....

even inlopen want ohohoh wat heb k het NIET druk.....Dag 1

Ik moet natuurlijk wel even gaan bijpraten want er is nogal wat wat ik niet ongedeeld wil laten.
We beginnen gewoon maar bij het begin:
Dinsdag 17 okt is mn eerste werkdag bij het ENP. Rustig aan wakker worden met een wekker op 6 uur. Weer alle egards in acht genomen: Leanne mag eerst in de badkamer. Kan ik nog even op mn gemak mn dingen pakken wat ik nodig heb voor het stront scheppen.
Leanne is binnen 5 minuten uit de badkamer. Dat vind ik zo knap. Ik heb op zn minst, en dan bedoel ik echt op zn minst, een kwartier nodig. Nou ja make-up kan ik hier ook achterwegen laten dus dat scheelt al gauw weer een half uur. Mn haar ligt nog een beetje op nummer dus ook daar geen tijd aan besteed. We blijven nog even zwaan kleef aan, zo onzeker als we allebei zijn, in zo'n nieuwe groep.
Leanne is gescheiden en is voor het eerst alleen op zo'n verre reis en is heel trots op zichzelf. En dat geloof ik. Wij zijn stoere oudere meiden... we doen het toch maar even.
Ook het ontbijt ziet er goed uit. Er staan toasters, er is brood, fruit, allerlei soorten cornflakes enz en natuurlijk rijst ed. Wordt dus gewoon toast met jam en fruit. Maar helemaal prima.
We zitten allemaal een beetje verspreid en hebben nog niet echt contact op een paar na die dat ook geluidstechnisch heel duidelijk laten weten.
Na het eten op naar de briefing ruimte ( ja blijf toch een beetje in de werk modus zitten). Niks poep ruimen. We gaan gras voor de buffel snijden in het veld. Nou heb ik een soort van trauma van het veldwerk met bomen/grassen enz kappen. Wat staat me te wachten?
Ik heb een dejavu als we allemaal een vrachtwagen in moeten. Stukje rijden en dan aankomen bij enorme soort van korenvelden ( heet vast anders maar weet niet hoe). Allemaal er uit en het veld in. Groepje maken waarbij 1 er een Machete krijgt. Ik moet zo'n ding niet dus ga achter in het rijtje staan waar ik later een soort van ketcher werd om de halmen op een stapel te leggen die dan weer samen gebonden werden. Boxje mee en muziek aan en beginnen. Het was te doen. Niet te zwaar en eigenlijk wel leuk. Tenminste als je lange mouwen en lange broek aanhad want dat gras snijdt als een gek. Nou ben ik wel wat wijzer geworden na al die klussen dus ik was goed voorbereid. Gold helaas niet voor iedereen
Eigenlijk had ik het toen al moeten weten:
1.Muziek keuze was voor mij een drama op een paar nummers na: hiphop, rap en meer van die ellende. Niet raar natuurlijk want ook hier ligt de gemiddelde leeftijd weer op 25 ( en veeleer jonger). Bruno Mars kennen ze nog net maar verder is het toch allemaal oude lullen muziek waar ik van houd.
2. de aanwezige gillers dienen zich aan. Us + Australie zijn zeer aanwezig. De een krijst nog harder dan de ander en wil nog meer in de picture. En ongetwijfeld zijn ze allemaal heeeeel aardig... ik heb hier en daar al vlekken.
Ok klus was met 2 uur geklaard: hup allemaal weer de vrachtauto in, boven op de halmen.
Met zn allen een dagje naar Buiteeeeeeen, gelukkig zonder Pa en Maaaaaaaa!
We waren 2 uur aan het werk geweest, het was dus 11 uur en we waren vrij. Huh... vrij????? Hoe dan? Nog even een bezoek aan Cat Kingdom met meer dan 1000 katten. geweldig.... overal poezebeetsjes die willen kroelen enz,
Ja om 12 uur was lunch tot 13 uur en daarna moesten we om 13 .30 weer verzamelen.
Het hele centrum hier stikte van de dag toeristen die allemaal met een groepsleider langs de olifanten liepen, in het veld??? Hoezo zoveel mensen? Dat kan toch nooit goed zijn. Maar ja het levert wel geld op en al die olifanten eten een beetje en er blijven dieren bij komen. Het is een ge-olied bedrijf.
Lunch was weer geweldig. Ik eet hier veel te veel. Waar ik bij het WFFT af en toe niet goed werd van die Thaise hap, is alles hier even lekker!
Even met Marian en Rob Notenbaard ( olifant-adopteren.nl denk daar eens over na- goed en eerlijk bedrijf met een groot hart voor de olifanten bij het ENP) meegehuppeld naar wat olifanten waaronder een ernstig gehandicapte dame, Medo. Heup en rug ernstig vervormd: het is zo zielig om haar te zien strompelen. Maar ze is hier gelukkig, wordt heel goed verzorgd en ze is dus gelijk mijn oogappel. Handje geschud met de Mahoud, die beloofd een beeldje van hout voor me te maken. Marian en Rob komen hier al heel lang, doen heel veel voor het ENP en kennen de founder Lek en haar man Darrick, zeer goed. Beiden zijn nu in Canada om daar presentaties te geven. Volgende week zijn ze weer terug en hoop ik ze mogen ontmoeten. Deze vrouw Lek is een beroemdheid: Zij doet zulk geweldig werk. Zet zich volledig in voor de Olifanten die misbruikt en mishandeld worden. Koopt ze vrij en haalt ze naar het ENP. Haar man is van hetzelfde kaliber. Filmpjes op de fb en instagram pagina van het ENP laten zien hoe zij omgaan met deze grote grijze reuzen. En niet alleen met olifanten, ook met waterbuffels, honderden honden, duizenden katten, misbruikte paarden, konijnen, geiten enz. Hun dierenliefde overschrijdt alle grenzen. Lek wordt the Elephant mother genoemd ( film staat op YouTube, zeker kijken). Zij mag Hillary Clinton, de franse president, Ahsley Bell, Cher en roep er nog maar een paar tot haar persoonlijke kennissen rekenen .
ik wil haar heel graag ontmoeten en in de ogen kijken. Dus opnieuw blij dat Marian en Rob hier zijn want dat maakt de ingang misschien net wat makkelijker.
Ok dat was even wat zijlingse informatie want anders hebben jullie misschien geen idee waar ik eigenlijk zit.
Op naar het middag programma: ik zit in groep A.
Groep A bestaat uit schreeuwers. Ik kan er heel kort over zijn:
Een hele lange Amerikaanse dame die heel graag in de picture staat, een paar Australische die om het hardst schreeuwen en waarvan er 1 lacht alsof er een vulkaan uitbarst, 2 Argentijnse waarvan er 1 rustig is en de ander dik is met Australie en nog een Schotse. God oh god wat zal ik daarvan vertellen: ze is zo van de Harley afgestapt, is breed ( niet in de vorm van spierballen), krijst en roept om de 2 woorden Motherfucker.
Ik heb ongetwijfeld de leukste rustigste groep. Ok ik weet, ik moet het even tijd geven en misschien valt het alles mee. Ok, ik geef het tijd en we hebben het er later nog over. ( reken maar...)
Het rustige groepje krijgt een rondleiding door het hele olifanten gebied van 1 van de VC's ( coördinator). Geen idee hoe hij heet: het zijn er 3 en de 1 heet Lom, de ander iets van Thom en de derde Rom.
Wij krijgen een Om mee die dus duidelijk erg onder de indruk is van al dat vrouwelijke gebeuren. Er wordt uitgedaagd, gegiebeld en heel hard gelachen. Olifanten hebben een heel sterk gehoor en er is duidelijk aangegeven dat er rustig gedaan moet worden maar daar heeft deze groep toch een ander idee van.
Ik blijf iets achteraf lopen en besluit me volledig te richten op al die prachtige dieren. Bij elke groep blijven we staan en vertelt Om iets over de dieren waarop er vele ahhhhhh's en ohhhh's geroepen worden. Wanneer er een olifant een beetje in de buurt komt gaan ze los.
Nu is het natuurlijk ook heel bijzonder om zo dicht bij deze dieren in de buurt te zijn maar doe een beetje rustig. Iedereen is druk met foto's maken: naast de olifant, voor de olifant. Sommige olifanten vinden dit heel interessant en rennen dan de kant van de meiden op waarop luid gegild wordt en de vc een beetje paniekerig roept dat ze afstand moeten houden.
De rondleiding duurt een uur en we krijgen alle olifanten vanaf een behoorlijk afstand te zien. Soms komen ze iets dichter bij maar het is zeker niet de bedoeling dat we zelf contact gaan maken. De pollissie hier is echt hands off.
Wat is het een prachtig terrein. Alles is super verzorgd en onderhouden. De dieren hebben een geweldig gebied, een rivier waar ze ingaan ... het is echt prachtig.
Maar wat maakt dan dat ik het WFFT zo mis, Pun zo mis? Het harde werken mis ik zeker niet.
Misschien is het gewoon even wennen. Allemaal nieuwe mensen, een kamer genoot, andere regels, ander werk.
Het moet landen, denk ik
Na de rondleiding weer vrije tijd, welke je hier dus in grote mate hebt waardoor je ergens kunt gaan zitten en gewoon kijken en in de geluiden van de olifanten opgaan. Dat is geweldig. Er zijn veel hele jonge dieren en deze jongedames zijn een genot om naar te kijken. Ik heb veel gefilmd en gefotografeerd maar wil het ook beleven en niet de hele tijd met die telefoon voor mn ogen lopen.
Het diner vangt aan... weer zo geweldig. echt alles is heerlijk
s'Avonds de film Love and bananas. Een film over een redding van een olifant gemaakt door de amerikaanse actrice Ahsley Belt samen met Lek. Tranen met tuiten natuurlijk. het verhaal loopt goed af maar het duurt even voordat ze zover zijn. ( probeer hem ergens te downloaden en ga hem kijken)
Na al het gesnotter, naar bed en out!
Morgen meer

Ik geloof dat er iets verkeerd ging. Ik hoop dat jullie deze wel krijgen??

and there we are.....en nu?

Tsja, zo gewend aan heel vroeg opstaan dat zelfs als je tussen kraakheldere lakens ligt, je nog steeds om 5.30 in de wakker stand schiet. Dan heb je wel weer het voordeel dat je er niet uit hoeft te springen maar je gewoon nog een keer of 2 om kunt draaien want om 7 uur moet je er toch wel uit zijn.
Elephant Nature Park komt je om 09 uur halen en dan moet er wel ontbeten zijn. En dat heb ik gedaan.... Ontbeten!!!! Wat een heerlijkheid: croissantje, zoete broodjes, fruit, echte cappuccino , verse jus d' orange. Of ik niet toch liever een Thais ontbijt wil.... Ben je gek of zo: ik heb 2 weken niets anders gegeten. Noodles om7 uur zijn niks voor mij. Dus heerlijk ontbeten en daarna nog even getut op mn kamer en dan.... spannend...!!!!
Om 9 uur stonden ze er hoor, van het ENP. Mee in het busje. Er zat al een meisje uit frans,Belgie in: CoCo. wat een leuke naam en wat een lief meisje. gelijk aan de klets.
Direct schoof er nog een Duits meisje aan. Gelijk even verteld dat ik niet verder kom dan : Da Kommt wieder so einer Halbstarker auf seine mopet angeknattert! En ook met Mit, nacht,nebt,sammt, kom je niet verder dus we blijven in de Engelse modus.
Volgende stop een echtpaar uit Australie waarvan hij zo uit een foute serie zou zijn geslopen. Zij heel klein en wat giebelig. Duidelijk ouder dan ik!!!!!
Moesten ook nog een vriend van hun ophalen die op een anders adres zat. Man duidelijk over de datum en niet heel stevig ter been dus ik ben dit keer niet de oudste krakken mik, das hier heel duidelijk.
De Archie Bunker was erg aanwezig en gaf ieder keer opnieuw aan dat het niet zn eerste keer was en dat hij wel wist hoe het er allemaal aan toe ging. Ik heb me even een ietwat op de achtergrond gehouden.
Zeg maar 1.30u later, na een plas/en donut pauze. is de aankomst op het park.
Wow, wat is het hier mooi! En wat ziet het er allemaal gelikt uit. En wat lopen er een hoop mensen rond.... toch wel een paar busjes met toeristen en dag gasten.

Even inchecken, de knip trekken, T shirt en tasje voor waterfles uitzoeken . Dan naar de lunch want onze kamers waren nog niet klaar. Dat blijft natuurlijk toch wel een dingetje: krijg ik een gedeelde kamer of zit ik ( bij voorkeur)alleen.
De lunch is giga: alles is vegetarisch en ziet er geweldig uit. Een behoorlijk groot buffet met van alles. De keuze is met recht reuze en daarbij is het ook gewoon heel lekker.
Even eten met mn busgenoten en met mijn olifanten kennissen Rob en Marian, die daar al een paar dagen zijn. Zij zijn getrainde ENP-ers, komen er al jaren en kennen alles als hun vestzak dus ik ga zoveel mogelijk als een schaduw achter hun aangeplakt zitten.
Na de lunch de kamers: ik heb F9 met ene Leonore. Blijkt een echte mate uit Australie te zijn van 60 jaar. Een be-(ge-)scheiden dame die alles fantastisch vindt. Onze kamer is echt geweldig. Een grote kamer met een hemelbed en een twijfelaar en een badkamer met warme douche. Wat een luxe. Ik ben de oudste ( hahaha) dus ik mag in het antieke hemelbed. Leonoor gaat ervoor, in het twijfelding. ah wij gaan het wel redden met zn tweeën. Beetje jammer: geen kasten dus we gaan weer 2 weken uit de koffer leven.
Spulletjes zo goed mogelijk opgeruimd en maar aan elkaar vragen of we dit wel goed vinden van elkaar, of dat dit goed is voor de ander enz, De bescheidenheid viert hoogtij
Op naar de meeting waar een stuk of 30 nieuwe vrijwilligers zijn bijgekomen. Heel voorstel rondje ( naam en land), voorlichtingsfilm, huisregels en rondleiding door het gebouw en direct naast gelegen gebied.Het is huge! Edwin had al tegen me gezet dat het erg commercieel is, ik vond dat geen fijne opmerking, maar ik moet toegeven dat ik wel begrijp wat hij bedoelt.
Maar er kan niet anders gezegd worden: het ziet er allemaal gelikt uit. En waar ik heeeeel blij mee ben: ze hebben een koffiebar, met cappuccino en nog meer lekker koffies!
De groep een beetje bekeken en ik zie dat het allemaal toch weer heel erg jong is. En vooral ook erg aanwezig.
We gaan het allemaal meemaken. Ik zit in groep A en we gaan morgen poep ruimen. Das in ieder geval bekend terrein voor me.
Er was ons verteld dat we rond 16.45 klaar moesten gaan zitten op de loop brug want dan zou er een hele familie olifanten over de rivier aankomen. Met Rob en Marian op de brug maar niks familie olifant.... Na ongeveer 3 kwartier hebben we het opgegeven. Bleken ze van de andere kant te zijn gekomen.... Wij dus met zn allen gefopt: allemaal naar links kijken en dan op rechts aankomen. Nou ja, dan maar eten en op zoek naar de dames van de massage. Mijn rug heeft dat zo verdient. Het is reuze fijn dat Mar het allemaal wel weet en dat ze ook nog wat Thais spreekt. Ik een total body massage. En denkt nou niet aan wat zacht geaai: Ik ben uit elkaar getrokken, dubbelgevouwen en weer terug. Duur: ruim een uur voor 200 ThBath. dat is dus nog geen 5 euro. Nou kom maar op dat gaan we dus ieder dag even doen, dacht ik zo.
time to say goodbye and go to sleep.
Alles in goede harmonie met mt mn Mate.
Goodnight, mate!

een afsluiting en een nieuw avontuur

Ahhhhhh yes yes yes.... ik heb weer haar op mn hoofd!!! Man man man, 3 kwartier onder een warme douche gestaan, met douche schuim , shampoo enz...
Ik denk dat momenteel het lekkerste gevoel is wat een mens kan overkomen. Geen afro kapsel meer maar gewoon recht haar en het ziet er schoon uit, ipv dat het plakt.
Lekker begin van mn verhaal maar ik ben door dolle heen na een douche.
Goed, ik ga het even systematisch opbouwen want dan ben ik weer helemaal bij. En ik houd van structuur he.... Dus Let the day begin!
Ok mn laatste ochtend bij het WFFT. Dat betekent dat ik niet zo vroeg op hoef want ik hoef niet aan de klus. Maar goed, ik ben hard voor mezelf: mn vriendinnetjes vertrekken om 06.00 en ik wil ze toch gedag zeggen. Hoeft niet van ze .... ze houden toch wel van me... maar neeeee ik ga ze gedag zeggen. Dus weer met een paar dicht geplakte ogen eruit, aan de zalige oplos koffie en knuffelen en zwaaien.
We gaan allemaal contact houden, bij elkaar langs, vrienden voor het leven blijven..... De gedachte is mooi, maar of het er van komt?
Meiden weg en dan toch helemaal wakker dus even de laatste boel goed inpakken en de kamer toch een beetje Christelijk achterlaten want ze krijgen weer nieuwe bewoners.
Koffers in de start houding en ik aan het laatste ontbijt. Gek dat het niet voelt alsof je weggaat. Iedereen is er gewoon en het lijkt of het niet anders is dan anders maar dat is het natuurlijk wel: ik ga vandaag weg.
Om13 uur komt de taxi om me naar HuaHin airport te brengen. Wat dan in die tussen tijd.....????
Zal ik dan toch nog even......? Maak ik het mezelf dan niet extra moeilijk? Misschien ben ik er alleen en kan ik.....????
Ok, ik doe het, ik ga nog 1 keer naar Pun.
Soms kun je zulke slechte beslissingen nemen! What was I Thinking? Een droge ochtend???? Nou vergeet het maar....Weer een brul partij, alleen bij het haar aankijken al.
Slechte beslissing dus terug want hier wordt niemand beter van. Luid snotterend teruggelopen, om vervolgens nog even een brake down te hebben in mn kamer.
Ok nu klaar ! Nu kappen! Ik ga weer een nieuw avontuur aan en dat is geweldig. Pun heeft haar huis in mijn hard en er is niemand die dat kan veranderen. Wie weet kom ik hier ooit nog terug ( dan niet om te werken maar gewoon in het hotel). Als het zo moet zijn dan komen wij elkaar weer tegen. Ik ga haar in ieder geval op de voet volgen en zal altijd aan haar denken.
Beetje afleiding zoeken dus: mn stukje van gisteren tikken. Langzaam druppelt iedereen even langs om gedag te zeggen en dan is het tijd: Nog beetje na snotteren, wee gevoel in mn buik als ik aan die grijze dame denk, en de taxi in.
Spannend gedeelte: mn 1e binnenlandse vlucht. Ik vind het rete spannend. Heel kleine luchthaven met een plukje mensen. Bagage ingecheckt ( weer teveel...) en naar de vertrek hal. Nou ja vertrekhal....? een ruimte met een aantal stoelen en dat is de hele vertrekhal. Je kunt er niet verdwalen. Eigenlijk stikte ik van de honger maar niet bedacht om wat te eten mee te nemen. Mn vlucht gaat een uur en 10 minuten duren dus ook daar kan ik het wel vergeten.
Snelle rustige vlucht: Aankomt Chiang Mai om 17.10. Mn koffer stond eerder aan de grond als ik.
Dus de hal in komen lopen, koffer stond er al, taxi in en naar mn Hotel. Kind kan de was doen.
5 minuten met de taxi en daar is het Bed Phrasing, adults only hotel. Schone bedden, een warme douche, geen beestjes ( van die kriebelingen)..... Nu nog iets te eten: keuken dicht tssssss, heb ik dat? Ook geen wijntje??? Nee ook geen wijntje. Maaaaaar om de hoek van de straat is een avond markt. Ja hoor daar issie weer.... de toeristische avondmarkt. Maar deze in de oude traditionele vorm. Vele malen leuker. En met mij vonden nog 10.000 anderen dat ook.
Schuivelend over de markt op zoek naar iets normaals en eetbaars. Het werd een ananas/kokos smoothie en een soort van pannenkoek. Eetbaar en het stilt de honger.
Op die markt is echt van alles te koop dus mocht ik toch nog los willen gaan dan kan dat in mn laatste weekend want dan slaap ik weer in hetzelfde hotel en is ook de markt weer. Dus als er centen over zijn, kan ik het altijd nog daar stuk gooien. Nu heeeeel snel terug naar het hotel en die douche in.
Ah hah wat is dat lekker zeg. Steeds een beetje warmer ( buiten goot het ondertussen). T is dat ik er geen stoel bij kon zetten anders was ik gaan zitten.
Alles ziet er toch ineens weer wat anders uit. Het ruikt ook anders.
En kraak helder witte lakens, ik houd er zo van.Even lekker bijgekletst met mn liefdes en dan nu kan ik gewoon mijn ogen dicht doen. Wekker gaat om 07 uur. Lekker ontbijten en klaar maken voor het volgende avontuur.
Het dubbele gevoel is er nog steeds maar ik geef het tijd.

Nieuwe dag, nieuwe kansen... mijn avontuur gaat verder; Elephant Nature Park!
See you

En dan ineens is het zover..... Time to say goodbye

Tsja.... de 15e vandaag, de dag van de verhuizing naar het Noorden. Hoe voel ik me daarbij? Als je al iets dubbel kunt noemen, dan is het dit.

Maar laat ik eerst even de avonturen van de laatste 2 dagen aan het papier toevertrouwen, want ik was wat lui
Even terugrekenen: het is vandaag zondag dus ik heb niet meer geschreven sinds vrijdag.
Nou lijkt het me niet zo heel zinvol om per dag nu een verslag te maken. Misschien ook een beetje teveel van het goede. Nee we gaan voor de highlights.
Laat ik beginnen met daar waar ik joechei gilde omdat ik geen muggenbeet had, nu ben aangevallen door een troep mieren. De hele binnenkant van mn bovenarm zit vol met rode beetjes. Ik heb zomaar het idee dat zo'n secreet in mn bed gezeten heeft want ik heb er verder niets van gemerkt. Nou kan ik hygiene hier best wel een beetje loslaten (Heeeeel klein beetje).... Die bedden zijn toch een dingetje. Ik heb het geluk dat ik hier alleen in een kamer zit dus een extra bed die als koffer drager enz dient. ik zit daar nog weleens op als ik even in zit testten. Nou heb ik even opgelet maar daar lopen allemaal hele kleine kriebel beestjes op.... Ik krijg er jeuk van als ik daar aan denk. Ik heb mijn bed maar niet met een vergroot glas bekeken maar ik geloof vast niet dat al die leukerds dachten, we houden het alleen bij dat ongebruikte bed.
Ok.. dit was even een stukje jeuk. Over naar de orde van de dag: vrijdag as usual flink aan de bak. Met uitzondering dat ze me de ochtend weer uitgeroosterd hadden omdat er weer heel veel gesjeuld moest worden. Dus me maar gestort op het vast inpakken van mn koffer, wat lezen en uiteraard weer even in slaap storten. De middag was weer knutselen voor gevorderden met fruit en bananenboom schillen. Ik heb daar zo geen zin in. Die zooi flikkert er om de 3 seconden uit, touwtjes breken... En dan heb je een beeldschoon pakketje dan gaat er een paar dikke zware grijze poten op staan en klaar is je pakketje. Tuurlijk is het leuk voor de olifantjes: ze zouden er een uitdaging aan hebben ( hoe dan??? t is binnen 3 tellen in 10en)
Nou ja niet zeuren, gewoon doen!
Na het knutselen voor volwassen was het markttime in Huahin... Jajaja de city van Martijn. Nou ben benieuwd of ik het Say Cheese ga vinden. Ik vrees van niet want HuaHin is erg groot. Maar ik ga mn best doen.
In een schreeuwende disco taxi met zn 8en... wat een lol. Beetje een déjà vu van mn afscheid feestje. Het enige verschil was dat dit ook een soort van kermis wagen was met goud aan het plafond enz. Affijn, helemaal in de mood, luid brullend op Chakira en Lady gaga, bereikten we onze geweldige markt.
Nou ben ik al niet zo van de typische toeristen spots.Dit leek op een markt op een van de toeristische spots in Spanje. Allemaal zooi, zooi en nog eens zooi. En heeeeeel veel eten. Allerlei gek ogende kriebel beestjes( misschien die van mijn bed?) maar ook pizza's!!!! En mijn Amerikaanse praat vriendin was in the mooooooooooood for pizza. Do you want share?????? Yes I want, I want.
En gek genoeg was het ook nog eens een goede pizza. Dus halve pizza en een wijntje in mn mik en achter de meisjes aan hobbelen. Wat was ik blij dat we daar maar een uurtje hoefden te vertoeven voordat we weer opgehaald zouden worden. Het was daarna evengoed nog een uur rijden en ik liep ongeveer te slaapwandelen.
Weer onze kermisattractie in en op naar ons resort. Veel te druk in mn hoofd natuurlijk dus het slapen werd een uitdaging... Maar surprise surprise daar zijn de pammetjes.
En dan mn laatste werkdag bij het WFFT, uiteraard bij Pun. En ik zoveel mogelijk momentjes pakken, geloof me. Vandaag zou ook de nieuwe olifant, Nam Chok, na haar gewenningstijd, naar Midland gebracht worden. En zij is zo schattig: klein, mager, lieve ogen..... soort van 2e liefde na Pun.
Ik was de gelukkige om als enige te mogen zien ( en waar is dan je camera.....) dat zij haar meertje inging. Iedereen euforisch want dat had ze nog niet eerder gedaan. Of ik het wel gefilmd had.... Nee natuurlijk niet... Ik zei het al: camera in mn tas ....
Vandaag had ik de pech met een minder leuke ploeg te staan: een Bitchi dame die er duidelijk wat moeite mee had dat ik teamleader was. Probeerde in alles het voortouw te nemen, vond niks een goed idee en wist alles beter. Nou meid doe lekker je ding, ik zie je na vandaag nooit meer en ik heb het niet op bitchen. Dus go your gang... ik houd me wel met Pun bezig.
Omdat er een aantal mensen zich niet aan hands off en securety with wild animals hebben gehouden maar dachten dat het om een soort van huisdier ging, is er een waarschuwingsmail uitgegaan. Omdat ik even dacht dat dat ook mij betrof, met mijn Pun acties, het maar even nagevraagd. Maar nee , it wasn't me. Maar ik moest wel voorzichtig zijn want ze was onvoorspelbaar ( daar heb je hem weer....tsssss)
Dus ik heb maar iet wat meer afstand genomen maar dat was zeker niet wat ik wilde: mn laatste dag met haar. Maar soms helpt het lot een beetje mee:
Toen ik mijn laatste bananenballen aan haar gaf ( filmpje insta en FB, wie hem wil hebben, laten weten), stond er een Mahoud in mn nek te hijgen. Maar jongens... ik moest mn moment pakken want daarna zou het niet meer kunnen. De ballen 1 voor 1 heel voorzichtig in haar slurf gelegd, en na elke bal haar slurf een soort van vast gepakt. Ik had een kleine bal extra gemaakt als een" Ik houd van jou" moment, legde die in haar slurf en haar slurf kwam direct terug naar mn gezicht. Ik heb haar slurf met 2 handen vastgepakt, geblazen en een verborgen kus erop. De mahoud was shocked, maar ok.... hij liet het.
Omdat de rest van het werk zo goed als klaar was, nog een tijd bij haar gezeten en mn ogen uit mn kop gebruld ( en als ik dit tik, ga ik weer) Christus, wat het ik gehuild. En al die tijd keek ze me aan... en op gegeven moment, gooide ze haar hoofd achterover, haar slurf helemaal in een krul omhoog en haar bek open.... het was zo bijzonder want ze doet dat nooit. Ditzelfde deed ze ooit toen een vrijwilliger via haar telefoon mijn stem en liedje liet horen.... ( filmpje is aanwezig voor de liefhebbers).
Nou je voelt hem al.... nog harder huilen. Die Mahouds moeten hebben staan kijken: " Kijk die oude daar Hysterisch zitten zijn... "
Ja en omdat je het ook van je af moet praten, gelijk mijn Han gebeld en met nog een heleboel gesnotter geprobeerd het los te laten. Wat heerlijk als je een man hebt, die begrijpt wat je voelt. En die heel goed weet hoe jij in elkaar steekt met je overgevoelige gevoel voor dieren!
Enigszins bijgekomen, onder de douche gesprongen en me een, beetje fatsoenlijk, gemaakt. Hapje eten met wat mede maatjes in de Lodge bij Edwin.
De wandeling er naar toe, voert langs het verblijf van Pun. Zij staat daar nooit, eigenlijk altijd aan het begin van haar verblijf. En wat bijzonder is het dan als wij daar langslopen, daar ineens Pun staat - te ver om aan te raken maar dichtbij genoeg om haar te roepen en haar naar me toe te zien komen. Terwijl we langs liepen en ik tegen haar aan het praten was, liep ze mee tot bijna het eind. Ze was me duidelijk aan het volgen. Ik kan dit dier toch nooit loslaten???
Bij aankomst in de Lodge, ons gelijk gestort op de menukaarten. Eindelijk wat anders dan Thai food; 2 vega mini hamburgers met frites oehhhhhh zo lekker! Goed glas wijn er bij en als toetje een Capirinha.... Hemelse smaken....
Gedeelte van de staf was er, wat ondertussen wel een soort van vriendjes zijn geworden. Edwin en vriendin aanwezig... dus een gezellige bende.
20 minuten in het aarde donker met een hoofdlamp op, teruggelopen naar het kampement. Maar na 2 wijntjes en een cocktail schijt ik toch net iets minder in mn broek voor slangen en de rest.....
Laatste nacht in het kriebel bed! Voordat mn hoofd het kussen raakte was het al OUT! En niet gedroomd van kriebel beestjes maar wel gebeten door die secreten!
alle emoties, de borrels en de vermoeidheid sloegen toe.....
Nieuw verhaal vanmiddag vanaf mn hotelkamer in Chiang Mai... Ik vind het weer rete spannend
ZZzzzzzzzzzzzz