Ok, het is maandag. De dag van de waarheid. vandaag komen de nieuwe vrijwilligers: 40 stuks. Komt er een mate bij of mag ik in mn eentje in de kamer blijven? Hoe zal de groep zijn?
De ochtend is dus even heel rustig want al het spul komt rond 13 uur. Ik heb het ENP dus, zeker in de vroege ochtend, helemaal voor mezelf. Rob en Marian zijn er nog dus koffietje en dan, wat gaan we doen? Catkingdom it is. en dan wel Catkingdom met de kleuter katjes. En dat zijn er een hopie.
Het krioelt er van de kleine katjes waarvan de helft geen, of een halve staart heeft. Bij navraag blijken ze zo geboren te worden. Het is een bijzonder gezicht en een raar gevoel als je ze aait. Marian had een heleboel katten snoepjes meegenomen en zodra ze dat voor de dag haalde werd ze dus beklommen. Wat zijn ze allemaal leuk en lief en grappig. Er zijn nu wat vriendinnetjes in deze groep die hier heeeeeel graag hadden willen zijn. En weet je wat zo bijzonder is: er lopen, ik weet niet hoeveel katten, het stinkt er niet en ze vechten niet.
Na kattenkroelen effe lekker niks met een bakkie cappuccino met amandel melk. Het is lekkere koffie en dat is me heel wat waard. Nou haalt het 't niet bij een nespresso bakkie maar het is een goede tweede.
Er zit hier een winkeltje met allerlei hebbedingen die door me mahouds, hun familie en dorpelingen gemaakt zijn, waaronder handgemaakte olifanten . De olifanten zijn van mangohout gemaakt met als voorbeeld de olifanten van het park. En het roept me de hele tijd: koop mij, koop mij.....
Je snapt hem al: ik heb er een "paar" gekocht. Eigenlijk heb ik van alle olifanten die ik aangeraakt /vlakbij heb gestaan of iets die trant, het houten beeldje gekocht. Ik tik de 9 aan..... Ik ga me een beetje schamen want de dame van de winkel denkt dat ik zwem in het geld en roept iedere keer als ze me ziet; " you need another one?"
Nou verre van zwemmen in het geld maar dit is voor zo'n goed doel: al het geld gaat naar de mahoud die het gemaakt heeft. En ze zijn bijna te geef, zo goedkoop.... hahahaha Ik probeer het goed te praten voor mezelf. Maar ja joh, ik geef hier verder, behalve aan wat te drinken, niets uit. En geld moet rollen ook als het van papier is.
Dan is het 13 uur en moet ik naar de vrijwilligers ruimte: de kamer en groep indeling vindt plaats. Alle namen gaan op een white board met een kamer nummer. Bij F9 staat mijn naam en mijn naam alleen.
Yeahhhhhhh, ik blijf solo. Wat lekker is dat. Ik ben daar een partij blij mee. Gelijk mn spullen uit mn koffer op het tweede bed gelegd.
De aanwezig kakkerlak( zat in mn handdoek in de badkamer, zo groot als een lucifer doosje) de kamer uit gewapperd ( krijg er niet eens meer krijs neigingen van) en heerlijk lang uit op mn bed liggen mat mn muziekje aan, als voorruit zicht.
Terug naar de conference room.... Ik loop langs de koffieshop en wie zit daar : Lek, de door mij , zo bewonderde Founder van het ENP. Lek, wie ik zo graag in de ogen wil kijken. Mijn voorbeeld! Maar ik ben een echte Nederlander: ik laat beroemdheden/bekende mensen, met rust en loop er langs alsof ik ze niet zie, terwijl ik haar eigenlijk in haar nek wil springen. Maar dat doe je niet... je houdt afstand... Of niet????
Laten daar nou weer Marian en Rob zijn die haar goed kennen. Kom bij ons zitten Sas, het komt goed.
En ja hoor Lek begroet Marian en Rob met heel veel liefde en enthousiasme. Marian spreekt de voor mij legendarische woorden: "Lek, I want you to meet Saskia, our friend from Holland".
Ik naar voor om een handje te geven. Wat denk je dat er gebeurt ( nee ik ging niet onderuit)?
Lek zegt: Saskia, I know you! I know you from facebook, from your commends on our posts about the elephants!
Het handje geven werd een omhelzing... wow, wow, wow!
Ik was even met stomheid geslagen: ik kon alleen maar debiel zeggen dat ik haar zo graag in de ogen wilde kijken. Ze zal wel gedacht hebben: weer zo'n hysterische fan!
Maar nee hoor. Ze vroeg me of ik mee wilde om haar baby's te begroeten, die ze zo gemist had. Ja wat dacht je?
Zie me nu nog maar eens kwijt te raken.
Mee naar haar baby 's van gemiddeld 5 ton per stuk. Ze roept wat in iets onverstaanbaars en daar komen ze: 5 grote grijze, hele blije, olifanten die allemaal op haar af rennen en om haar heen gaan staan. Tussen hun poten met huin slurven overal over haar gezicht. De liefde was zo tastbaar. En ik stond daar naast en de tranen liepen over mijn wangen. Ik heb geen foto gemaakt. Ik kon alleen maar kijken en voelen.
Wat is dit bijzonder, wat is dit prachtig. Uiteraard waren Marianne en Rob er ook bij en nog een australisch echtpaar die hier ook al jaren komen. Het was dus ontzettend exclusief en ik was daarbij
Lek, kwam bij ons staan en zij riep 1 van haar baby's: Thong Ae die gelijk kwam aanrennen. tegen mij zei ze: blijf staan, niet bang zijn.
Ik bang zijn???? Geen meter, geen moment, geen seconde. Thong Ae kwam een soort van naast mij, Marian en lek staan. Duwde Lek naar voor en plukte aan haar schoenen: die moesten uit. Thong houdt niet van schoenen. De blote voeten van Lek werden helemaal afgelebberd door de slurf. En ik stond er bij: raakte dit prachtige dier aan op haar wang en kon alleen maar genieten.
Toch nog een paar fotootjes gemaakt en iemand heeft een kort filmpje gemaakt ( laat maar weten)!
Mijn Lek moment... Ik denk dat ik, Rob en Marian niet dankbaarder kan zijn dan voor dit moment.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Maar we waren er nog niet.
Toen ik s' avonds wilde gaan eten en aan een tafel ging zitten, was lek in gesprek met de Australische mensen. Ze zag me zitten aan tafel en kwam naar me toe. Praatje pot, over niks maar weer met zoveel gevoel. Ik mag morgen mee om het nieuwe land wat ze gaat kopen te bekijken. Daar gaan, als ik het goed begrepen heb, nog 50 olifanten op gezet worden. Er gaan er dus nog een heleboel gered worden.
Wat een vrouw. Wat een spirit, wat een ziel. Ze is kleiner dan ik, heeft diep donker bruine ogen die dwars door je heen kijken, een zachte stem met kracht. Ze is 61 maar als je mij verteld had dat ze 50 was, had ik je ook geloofd.
Nou zo'n dag verdient een ijsje. Nou ben ik wat huiverig voor zelf gemaakt ijs in dit soort landen. Zal vast allemaal goed zijn maar de verhalen over verkeerd ijs zijn bekend. Ik ga dus voor een corneto en die hebben ze bij een of ander houten keet waar de Thaien zelf komen. Het ligt op het terrein maar waar dat precies is???? Nou is heel makkelijk, gewoon rechtdoor en bijna ( ?) bij het eind naar rechts.
Het is hier dus om 19 uur aarde donker en straat verlichting daar hebben ze hier maar op sommige plekken van gehoord. Dus volgende uitdaging. Daarbij had het stevig geregend en ik liep ( ik durf het bijna niet te zeggen) op mn crocs. Lampje op de telefoon aan want dat ijsje moest er komen, en het donkere gat in.
Ik kan olifanten handelen maar ik heb wat problemen met slangen, schorpioenen en grote torren. Lampje dus vol op de weg maar geloof me, je zag nog steeds geen moer.
Rechtdoor en bijna aan het einde naar rechts. Wat is bijna het einde??? ik liep al bijna bij de grote weg. Niet goed dus weer terug. Werd er wat bibberig van. Ik hoorde van alles en overal lagen plassen en ik weet niet wat er verder in die plassen, behalve water, zat. Ijsje, Ijsje... ik moest zo'n ijsje....! Jaaaa gevonden: winkeltje/ Nou ja meer een soort overdekte marktkraam,een vriezer en een koelkast met een lading alcohol erin waar je bang van wordt. Maar uhhh geen wijn dus tssss. Nou ja daar kwam ik ook niet voor: ik wil een corneto, en die hebben ze. Blij als een kind met een ijsje, ik weer terug het donkere gat in. Lampje weer aan. Ik zag geen reet maar ik was er bijna en het was goed gegaan.
Bijna dan: vlak voor dat ik op bekend terrein kwam, stapte ik met mn beeldschone crocs, inclusief sokken in een enkeldiepe blubber plas. En Han weet, hoe de combinatie blubber en Sas is. Ik ga er bijna van spugen: ik vind het zo goor. Het ging al beter door al mn blubber gebeuren en olifanten. Maar dat was op klaarlichte dag en met kaplaarzen aan.
Het liep zo via mn crocs mn sokken in en ik weet niet wat het allemaal was maar het glibberde... Gelukkig had ik mn ijsje nog. Als troost. Gauw met mn voeten onder de douche en mn ijsje eten.
Lang uit op bed, muziekje aan en kind proberen te bellen. helaas geen internet dus dat werd heel lastig. Maar haar toch nog even gesproken.
Het was ondertussen te laat geworden en ik stortte om van de slaap.
Morgen weer een nieuwe dag - op pad met Lek
Catch up with you laterrrrrrrrr!