Ineens is er die dag dat je weet dat er een einde komt aan je tweede avontuur. Maar gaat er ooit een einde komen aan mijn droom? Aan mijn liefde voor olifanten? Aan mijn drang om te helpen?
Ik denk het niet. Ik denk steeds dat het de laatste keer is dat ik dit ga doen maar ik ben bang dat ook deze reis weer een vervolg gaat hebben.
Er gaan wel wat dingen veranderen. Ik ga niet meer zo lang en ik ben bang dat ik niet meer naar het WFFT ga. Het werk daar wordt te zwaar voor me en om daar in een hotel te gaan zitten en een keer langs Pun te gaan, lijkt me niet heel geweldig. Ik weet ook niet, als Lek inderdaad iets voor Pun kan doen en het daar aan gaat kaarten, of ik daar nog welkom ben. Iedereen van de staf weet dat het van mij afkomt.
Ondanks dat risico blijf ik Lek achter mn laarzen aanzitten dat ze contact op gaat nemen met Noi om Pun het respect te geven wat ze verdient. Als het voor Pun goedkomt, is mijn missie geslaagd ook al zie ik haar niet meer. In mijn hart verdwijnt ze nooit. Zij zal altijd mijn grote olifanten liefde blijven. Maar je weet het maar nooit...... misschien.... misschien??? ik spreek maar niet uit waar ik stilletjes op hoop.
Mijn werk bij het Elephant Nature Park was goed te doen. Werd het te zwaar dan kon ik er mee kappen alleen is dat niet zo mijn ding. Het ENP gaat mij zeker terug zien. Ik ga Lek en haar foundation weer met al mn energie steunen. Ik barst van de plannen. Dus denk niet dat jullie van me af zijn op deze site want ik kan jullie op deze manier goed bereiken. Het heeft in 2021 gewerkt... nu gaat het ook werken. Ik weet het zeker!

Ok opstaan, laatste spullen bij elkaar zoeken en ontbijten. Toch een beetje een knoop in mn buik. Gisteren nog heel stoer aan Han verteld dat het dit keer zonder tranen zou gaan omdat ik hier toch op een andere manier ben en ook 2x andere groepen vrijwilligers heb leren kennen. Met sommige kun je het leuk vinden maar van een echte band zoals bij het WFFT kun je niet spreken.
En hier is geen Pun! Althans nog niet want er is er 1 die gevaarlijk dicht in de buurt gaat komen, Fah Mai. Zou dat komen omdat ze heel veel op Pun lijkt? Misschien wel. Zij mag een kamertje in mijn hart.
En dan hebben we Sri Prae met haar hele lieve ogen, die ik als enige olifant heb mogen aanraken en dichtbij ben geweest. Ik heb nog kamers over dus kom erbij Sri Prae. ik heb zoveel liefde te geven, ik kan je hebben!
Nog voordat ik aan schuif om te gaan eten gaat het al bijna fout. Een van de stafleden Beau, een prachtige vrouw die ook iets in de film wereld doet, is een soort van maatje van me geworden. Die vrouw is liefde; haar hele gezicht straalt dat uit. Terwijl ik net met mn koffietje weg wil lopen, komt ze aan en omhelst me. Laat me beloven dat ik terug kom en ik kan alleen maar knikken: dikke strot en de tranen zitten hoog. Ik weet er nog net uit te piepen " This is no goodbye, this is see you later my sweet Beau"!
Gauw weg met die koffie: adem in, adem uit en nog 10 keer.....! Nu niemand meer iets liefs tegen me zeggen want dan gaat het wel fout. Ik zie de vrouw van het winkeltje al mijn kant opkomen. Niet gek want ik was haar beste klant met die olifanten kopen. Zij doet het goed. Zij zegt; " je moet wel terugkomen want je hebt ze nog niet allemaal". Die kan ik hebben zonder tranen.
Na het eten staat er een laatste wandeling door het park op het programma, om afscheid te nemen van de olifanten. Klinkt ook zo lekker dramatisch.
Maar ok dat doen ze iedere week met de hele groep. Geen goed plan om met zo'n grote groep langs de olifanten te gaan: zij stellen zoveel mensen tegelijk, niet op prijs. Toch maar even tegen de vc zeggen dat dit de vorige keer ook niet echt lekker is gegaan: alle olifanten in de stress. Misschien beter om de hele ploeg op te splitsen in 2 of 3 groepen. Er wordt niet naar me geluisterd: ik praat tegen een muur. ( gebeurt wel vaker hoor) Nog een keer proberen.... en weer niet! Ik geef het op.
Gaat al gelijk niet lekker als we het terrein opgaan. De olifanten die daar staan komen allemaal op ons af dus de helft van de groep springt weer achter het hek... Goed plan he???
Nog steeds geen splitsing dus ik besluit om maar een beetje achteraan te blijven, op mn slippers.... Ja dat is dus even shit: Mijn laarzen hangen aan de voeten van lek. Mn Allstars zijn net uit de wasserette en mn crocs zijn inbeslag genomen door Un. Ik heb dus alleen nog maar slippers.
Soppend door het gras ( heeft gisteren behoorlijk geregend) , glibberend door de blubber al kokhalzend. Het is een goed plan die ochtend wandeling. Maar ok, we zijn nog wel even bij mijn grote grijze vriendinnen en dan neem ik blubber, beestjes in het gras en te grote groepen maar voor lief.
Na een uurtje is het klaar en moeten de spullen uit de kamer. Alles gestald en terug naar het restaurant voor nog wat kletsen en hopen dat ik Lek en Un nog ga zien.
Ik kom het echtpaar Verschrikkelijk tegen en krijg alleen maar een ijskoude blijk: Jullie ook tot niet ziens!
Uiteraard voel je hem al aankomen, geen Lek en geen Un. Ik sta er niet van te kijken. Het is jammer maar we hebben toch wel contact dus het is ok. Scheelt een hoop zakdoeken. Dan is het tijd om iedereen gedag te zeggen en in de busjes te stappen . Dat ging me geweldig af: geen traan gelaten.
1 1/2 uur rijden naar Chiang Mai. Onderweg nog een hele stoet met olifanten met toeristen op hun rug gezien: kotsmisselijk werd ik er van. Geneigd om de ramen open te trekken en te schreeuwen dat ze er af moeten godver de godver. Helaas is dit een realiteit die nog steeds voorkomt en ik kan er geen ruk aan doen.
De rest van de reis gaat aan me voorbij want ik heb alleen naar de binnenkant van mn oogleden bekeken.
Aangekomen bij mn hotel Bed Phraising, in het oude deel van Chiang Mai. Ik word daar aller hartelijkst ontvangen. Er wordt gelijk gevraagd hoe mn tijd in de jungle was. Leuk he, dat ze dat nog weten. Alleen jungle??? Nou ja, ik laat ze in die waan. Verklaart voor hun ook gelijk waarom mn haar rechtop staat, geen make-up, en een wiebelbroek met een te groot ietwat smerig t-shirt. Dat heb je he, als je net uit de jungle komt
Krijg weer een super kamer: heerlijk schoon en rustig. Koffer neer gegooid en eerst maar al het " jungle stof" van me afwassen. Schoon wiebel outfitje aan en naar de zondag markt. Ik moet wel want 1 van de meiden van mijn groep had een fantastische ring gekocht en mij laten weten waar ongeveer..... Nou ongeveer is dus ook echt ongeveer. Niet te vinden. Elke winkel waarbij ze sieraden verkopen binnen gewest, fotootje getoond en weer door. In het begin gaat dat nog aardig maar om 17 uur stroomt die markt vol en loop je over de koppen. Ik moet dus ook nog wat cadeautjes voor de 5 kleintjes scoren en dat is zooooo lastig want wat een meuk hebben ze hier. Wat moeten de meisjes nou met 1 of andere gekke stoffen olifant en de jongens met een houten tuktuk. Uiteindelijk ( 3 uur later) is het me toch gelukt. Behalve dan voor de kleinste dame. Dat gaat een dingetje worden. Dan morgen maar.
Ondertussen tig sieraden winkels gehad maar nergens die ring. Wel allemaal ander mooi spul maar ik wil die ring. En jaaaaaa, daar is die winkel: naar binnen fotootje laten zien. Jammer joh, hebben ze niet meer maar er is nog een winkel: als ik helemaal rechtdoor loop, voorbij de stadsmuur/poort en dan recht door. Half uurtje lopen. Ja zoek het uit. Ik loop al drie uur. Mooi projectje voor morgen als ik ook wat tempels ga bekijken. Dat je niet denkt dat ik me ergens in vastbijt he?
Nu nog wat eten: overal etenskraampjes maar alles is vis/vlees en ziet er allemaal zo onsmakelijk uit dat ik het uiteindelijk maar afdoe met een homp knoflook stokbrood en een grote beker jus d'orante ( schat ik kan niet wachten op die stampot rauwe andijvie woensdag).
En dan zijn mn voeten versleten. Ik ga terug. Weer dat hele pest eind terug en dan langs een kraam lopen waar ze gebakken/gefrituurde insecten verkopen. Er liggen zelfs kakkerlakken. Ik word er te plekke misselijk van: of ik wat wil proberen? Ben je niet lekker...? Echt niet, in geen 1000 jaar! Man naast me doet het wel en vindt het heerlijk. Het zal allemaal best maar mij kun je niet overtuigen. Uiteraard wel even een fotootje gemaakt. Kan ik jullie natuurlijk niet onthouden.
Ok nog effe een stukje doorstappen en dan kan ik dus ineens het straatje van mn hotel niet meer vinden? Omdat ik alles met wifi doe en dus geen Thaise kaart heb, heb ik ook google maps.
Toch wel even shit, maar gelukkig een hele aardige Thai en zn dochter wijzen me de weg: was gewoon voorbij mn straatje gelopen.
Kamer in, slippers uit en nog een keer die douche. Even nog een beetje bellen met lief, die heel erg blij is dat ik er dinsdag weer ben ( ikke ook hoor schatje) en met Kel. Bijgepraat en nu slapen want ik ben kapot.
Morgen mn echte laatste dag in dit prachtige land. mn laatste dag in de hitte en terug naar de kou.
Tot morge schatters