Nieuwe uitdaging, nieuw verhaal

Jaaaaaa, das effe lang geleden...! Weten jullie het nog...??? Sas en haar 2e olifanten vrijwilligers verhaal?

Soort schrikeffect..... weer een mail over Sas en haar reizen.... Nee dat is het niet maar ik hoop wel dat ik jullie aandacht heb.
Het is bijna 5 maanden geleden dat ik mijn fantastische reis afsloot.
Mijn maand in Thailand waarvan 2 weken bij het WFFt en 2 weken bij het ENP heeft mijn leven zo beïnvloed.
Al die dieren die daar worden opgevangen en verzorgd. Al die mishandelde en verwaarloosde prachtige levende wezens ..... Niets is teveel voor de mensen bij het ENP en het WFFT om hun op te vangen. Wat zou de wereld er anders uit zien als er meer mensen zich zo om andere levende wezens zouden bekommeren.

Maar goed, ik wil niet gaan prediken en een soort van wereld verbeteraar worden. Ik houd het klein maar denk wel groot.....
Want ik kom natuurlijk met een verhaal:
Ik wil wat doen. Ik wil helpen. En ik wil iets doen wat ook zichtbaar is. En ik heb het gevonden. Maar daar heb ik jullie hulp bij nodig.
Bij het ENP ( Elephant Nature Park) zitten niet alleen olifanten maar ook heel veel andere dieren. Allemaal dieren die een verleden van mishandeling en verwaarlozing hebben.
Zo ook vele honden. Onder deze honden zijn een boel oude, zieke en 53 invalide honden ( van de week nog 4 erbij ). Met hart en ziel worden deze hondjes verzorgd om ze het beste te geven.
Het is fantastisch om te zien dat een hondje met een verlamde achterkant een invalide karretje krijgt en vol blijdschap over het veld rent. Een grote groep verzorgers en vrijwilligers zijn dagelijks bezig om voor deze honden een goed en gelukkig leven te creëren. Lovenswaardig en ik wil daar wat voor gaan doen.
De zieke, oude en invalide honden liggen in de meeste gevallen op een dekentje op de betonnen vloer. Dat is niet fijn voor deze honden. Daarom hebben ze stretchers en matrasjes nodig om op te slapen. Mijn Nederlandse contact die daar werkt heeft me informatie gestuurd waar ze deze stretchers en matrasjes kunnen kopen.
De stretchers en matrasjes kosten omgerekend 13 euro per stuk. Das niks toch??
Dus mijn vraag gaat zijn: wie wil zo'n stretcher of matrasje voor deze hondjes doneren? Ik hoop eigenlijk jullie allemaal... en dan denk ik weer even aan het schaduwdak voor Pun, wat we mooi met zn alle voor elkaar gekregen hebben
Hoe wil ik dit gaan aanpakken?
Ik ga jullie vragen of jullie een stretcher of matrasje willen doneren( mogen er ook meer zijn). Wanneer je dit wilt doen, stuur je mij een berichtje ( hieronder in de reacties, via whatsapp, via messenger of via mail). Ik stuur je dan een tikkie voor die 13 euro. Vervolgens gaat Monique ( mijn contact bij het ENP) de stretchers bestellen. Zodra dat gebeurd is betaal ik haar het aantal stretchers. Hebben we geld over omdat er genoeg stretchers zijn, dan gaat het geld naar mn eerder genoemde project: Hogedruk reinigers. Zij hebben een aantal professionele reinigers nodig en bij voldoende donaties, gaan we door voor de hogedruk. Niks geld doneren.... wij doneren goederen die ze nodig hebben.

Zo dat was weer even een heel verhaal. En ik zal je zeggen, ik vond het weer heerlijk om te doen.
Ik ga foto's plaatsen van de stretchers, matrasjes, hondjes, schoonmaak werk enz zodat jullie ook zien voor wat en wie je dit doneert. ik heb geweldige filmpjes van deze hondjes maar helaas kunnen die hier niet geplaatst worden dus daarvoor moet je naar FB, Insta of mij even een berichtje sturen. Ik ga ook op Fb en Instagram een verzoek plaatsen en hoop daar ook veel donateurs te krijgen. ( doe ik van de week)
Ik heb ongelooflijk veel vertrouwen in het feit dat jullie mee willen doen.
Dus strijk je hand over je hart en portemonnee en koop een stretcher voor dat hondje wat zo'n shit verleden heeft en die nu eindelijk de zorg en liefde krijgt die elk dier verdient.
geef met je hart en ik zal je het mijne geven.....
Dank je wel alvast.....

vanuit het vliegtuig getikt... kan het niet laten

Ik ben er nog. Ik zit niet in een cel. Ze hebben me laten gaan. Ik mag naar huis.
Maar spannend was het wel hoor.
Even maar bij het begin beginnen.
Goed geslapen en de wekker van 4 uur was zelfs niet nodig want om 3.35 was ik gewoon wakker. Rustig aan opgestaan. Even mn reacties gekeken op mn blog. Trouwens wel jammer dat ik niet kan reageren op jullie vragen.
Als je dus iets wilt weten, app me dan.Ik kan natuurlijk ook even al jullie vragen langs gaan en dan overal in een tekst antwoord op geven maar dat word misschien een wat saai verhaal. App me dus maar als je wat wilt weten.
Op mn gemakje opgestaan. Me in mn travel outfit gehesen ( ander woord voor jogging broek, t-shirt en vest) . Nu zeggen ze altijd dat je je beter een beetje netjes aan kunt kleden want dan zou het nog wel eens kunnen dat ze je up-graden.
Nou ,al kom ik in mn gala, ik ben nog nooit ge-upgrade. Dus ik ga voor het gemakje en hijs me in mn hangbroek en mn ENP t-shirt( dat dan weer wel). Alles gisteren avond al ingepakt maar ik ben een beetje een neuroot: alles nog een keer nalopen. Ben ik echt niks vergeten? Nee.
Koffer dicht, tas erop en naar de receptie van mn hotel. Taxi komt om 5 uur. Ik vlieg im 08.30 maar volgens de dame van de receptie moet je voor internationaal altijd 3 uur van te voor aanwezig zijn. En met het oog op mijn vermoedelijk insluiting door de immigratie plissies, kan ik maar beter geen risico nemen en ruim op tijd gaan.
Heel lief; bij de receptie stond een meeneem ontbijt pakketje voor me klaar. Croissantje, koffiebroodje en fruit. Wat een super hotel is dit. Klein, heel schoon en netjes en super vriendelijk personeel. Mocht ik hier nog een keer terug komen, dan wordt dit weer de plek voor mn overnachtingen.
Taxi precies op tijd. Koffer en tas erin en karren maar.
Ruim, zeg maar heel ruim, op tijd bij Chiang Mai International: 2 uur van te voor inchecken dus. Uurtje niks doen dan maar. Ontbijtje op eten, beetje lezen, beetje op mn telefoon. Iedereen uit zn slaap houden met mn appjes. Maar zo kom ik de winter wel door.
Tijd: ik mag inchecken. Nu wordt het serieuze business . Ik moet door de douane, naar de immigratie. Jezus ,dit allemaal voor 6 uur overstay! Volgens mij zien ze mn natte bovenlip en mn klotsende oksels al vanaf een afstand.
Paspoort op het plankje, openslaan, mij aankijken, iets in het Thais brabbelen, aan collega laten zien, mij nog een keer aankijken., weer in dat paspoort kijken……
En dat komt het: why do you have an overstay??? Over stay, me???? Noooooo, ohhhh???? Yes you have an overstay. What’s the reason?

Nou het rolde eruit zonder bij na te denken ( zag mezelf al tussen alle Thaise crimi’s in een vieze cel zitten): There was no plane, going to Amsterdam, yesterday…..
Oh, ok, please next time, be aware of the 30 days. Have a nice flight!
Pfffffffffffff…… en door!!!!
Zo dat is toch effe niet zo mijn ding. Ik kreeg eigenlijk alleen een standje. Hoefde geen boete van 500 Bath te betalen. Wel een stempel in mn pasport maar heb geen idee wat er staat.
Maakt mij allemaal niks uit. Ik ben er door en kan gewoon naar huis. Volgende keer blijf ik toch geen 4 weken meer. Dit gaat mij niet meer gebeuren.
Goed weer wachten en dan het eerste stukje vliegen naar Bangkok. Binnen een kleine anderhalf uur door naar de volgende vlucht. Wat een onwijs grote luchthaven is dat. Beetje rondgelopen en voor je het weet is het 11.45 en gaan we boarden.

Twee dagen geleden nog mn stoel via de site gewijzigd: zou nu alleen moeten zitten maar die mazzel heb ik nog nooit gehad.
En daar komt ie weer: als iets te mooi is om waar te zijn dan…. is het soms ook gewoon zo! Ik zit alleen!!!! Een hele rij met 3 stoelen voor mn uppie. Even spannend of er niet iemand nog op het laatste moment binnen komt maar nee hoor! Ik zit helemaal alleen op 3 stoelen.

Ga me gelijk helemaal installeren en wel zo dat ook niet iemand denkt van oh wij zitten met zn drieën ik ga even op haar gangpad stoel zitten. Echt niet, Ik geef deze luxe niet af.
Hapje, drankje en dan languit met het rolkussentje van Lau. Dekentje erbij en Sas is out.
Als ik wakker word zitten we op de helft. Nog een kleine 6 uur vliegen.

Ik ga een soort van afscheid van mn reisverhaal nemen. Niet helemaal want ik ga nog bij jullie terug komen over mn acties die ik wil gaan ondernemen en ik ga nog een fotoserie met de mooiste foto’s plaatsen. Maar vwb mn belevenissen is het helaas wel klaar.

Ik heb dit weer met zoveel plezier gedaan. Ik vind het echt heel leuk om te schrijven. En dan schrijven vooral uit mn eigen belevenissen en ervaringen. Misschien moet ik maar een stukje naar de Linda of zo sturen. Wie weet vinden ze het wel leuk om tussen al die toch wel jongere vrouwen wat te lezen over de belevenissen van deze jonge oude doos. Tips zijn welkom he… misschien denken jullie er anders over en hebben jullie een goed idee. ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken.

Lieve allemaal, wat heb ik van deze droom weer ontzettend genoten. Alles zat er in: lachen, gieren, brullen en heel hard huilen. Er was heel veel geluk maar er was ook heel veel verdriet. Ik schiet onmiddellijk weer vol als ik dit tik want dan denk ik aan Pun…. die lieve eenzame Pun. Mijn hart loopt over van liefde voor haar: ik kan jullie niet vertellen hoeveel.
Ik heb mooie nieuwe beginnende liefdes leren kennen, zoals Fah Mai, Chaba, Thong Ae, Pryi Mai en Sri prae. Ik heb meer dan genoeg liefde in me om ook hun in mn hart te sluiten.
Mn reis was fantastisch. Af en toe wat te zwaar maar daar heb ik van geleerd: dat gaan we niet meer doen.
Ik heb het geluk gehad om mijn grote inspiratie bron, Saengduean Lek Chailert, te leren kennen. Wat een mooi mens, wat een krachtige vrouw, wat een liefde heeft zij in zich. En zij rent rond op mijn laarzen. Ik ben er trots op dat ik de laatste week bij haar in de buurt heb mogen zijn. Mijn ervaring tussen al die olifanten, samen met haar en onder de buik van Fah Mai, is om nooit te vergeten.

Mijn Droom is opnieuw uitgekomen.|Dank jullie wel dat jullie met me mee hebben gedroomd.Lieve Han, dank je wel dat je mij altijd weer steunt in het realiseren van mijn olifanten liefde.

Tot mijn volgende droom. want je moet nooit stoppen met dromen en ze altijd waar blijven maken!

Een hele dikke knuffel van mij

Saskia, de olifanten knuffelaar

Mn laatste dag hier in dit mooie land

Heerlijk geslapen. Op een alarm na die om 5 uur als een gek in mn kamer ging staan loeien. ik helemaal gedesoriënteerd, kon het lichtknopje niet vinden dus trok een schemerlampje tegen de vloer. Tegen de tijd dat ik licht had was het klaar. Geen idee waar het vandaan kwam of wat het was.
Toch nog even doorgeslapen; ik hoefde er niet uit om 6.15 Kon gewoon uitslapen tot 8 uur.
Lekker weer zo'n douche pakken en dan naar dat heerlijke ontbijt, wat ik me nog kan herinneren van vorige keer. Croissantjes, sapje, cappuccino , zoete broodjes enz. Ik kan er zo van genieten. En ik moet bouwstenen hebben want ik moet op jacht naar de ring! Klinkt als een spannend verhaal. Dat is het niet hoor. Het is vooral een verhaal van heel lang wandelen en de winkel dan niet gevonden hebben.....
Ondertussen wat tempels bezocht: zie je er 1 dan zie je ze allemaal. Wel indrukwekkend hoor trouwens. Wat een rijkdom zit er in die tempels. en elke hoek van de straat staat er 1. Het boeddhisme, een prachtig geloof wat vooral gaat om liefde en respect voor mens, dier en natuur. Hoe kan het dan dat die ellende met al die dieren hier overal gebeurd? Ik heb het niet alleen over olifanten, maar over al het afschuwelijke dierenleed wat in dit mooie Boedhiste land overal speelt. Zelfs honden en katten gaan hier naar de vlees industrie: so rather be vegan before you eat something you don't know!
ik heb volgens mij heel Chiang Mai doorkruist en weer terug en alles zonder ring. Ja en dan moet ik toch maar wat anders voor mezelf kopen want ik verdien het. Hard gewerkt, al mn enthousiasme en energie gegeven. Ik mag wat aan mezelf geven! En geloof me dat is gelukt...
Ook ondertussen nog even wat voor de kleinste van de kids gescoord.
Ik vond een leuk tentje om wat te eten. Ik kan ondertussen geen noedels, pad thai en rijst meer zien. Ik was dus dan ook heel blij met de uiensoep die op de kaart stond. Lekker een passievrucht jus d'orante extra large erbij en mn energie level steeg weer. Moest ook wel want ik was ongeveer aan de ander kant van de stad en moest toch terug naar mn hotel. Nou kan ik overal een tuktuk nemen maar ik weet niet.... ik vind het allemaal engerds in die karretjes. Ontvoeren me vast of zorgen ervoor dat ik al mn geld kwijt raak... hahahah nee hoor, ik loop gewoon!

Terug naar mn hotel en inpakken.
Morgen ochtend om 5 uur word ik opgehaald en dan wordt het spannend.
ik heb een overstay van 6 uur. Dat betekent dat ik 6 uur te lang in thailand ben op het visum wat ik heb ( geen visum eigenlijk). Er bestaat een kans dat ze moeilijk gaan doen, dat ik een boete moet betalen van 500 bath ( ongeveer 15 euro) en ik een stempel krijg in mn paspoort. in het ergste geval houden ze me lang op en kan ik mn vlucht missen waardoor ik ook mn aansluiting op Bangkok mis. Maar de mensen van het Thailand forum hebben me verzekerd dat dat allemaal niet gaat gebeuren met slechts een overstay van 6 uur. ik krijg er toch een beetje vlekken van. Ga er goed op tijd heen om maar zo snel mogelijk langs de controle te zijn. En dan ook nog hopen dat ze die steen niet vinden in mn bagage: dan kom ik sowieso voorlopig niet thuis.
Dus ik ga nu mn spul allemaal inpakken, mn winterkleren klaarleggen voor morgen en dan maar proberen te slapen.
Jullie zijn nog niet van me af: ik stuur nog wel even een verhaaltje om alles echt af te sluiten. Ik ben net Heintje Davids ( kennen de meeste waarschijnlijk niet, maar die bleef afscheid nemen): ik kan niet stoppen met schrijven en ik heb even geen ander onderwerp dus ik verveel jullie nog even. En ik ga jullie hulp nog nodig hebben. Voorlopig zijn jullie dus nog niet van me af.
Tot morruguh.

Daaaaag olifantjes, jullie zitten voor altijd in mn hart

Ineens is er die dag dat je weet dat er een einde komt aan je tweede avontuur. Maar gaat er ooit een einde komen aan mijn droom? Aan mijn liefde voor olifanten? Aan mijn drang om te helpen?
Ik denk het niet. Ik denk steeds dat het de laatste keer is dat ik dit ga doen maar ik ben bang dat ook deze reis weer een vervolg gaat hebben.
Er gaan wel wat dingen veranderen. Ik ga niet meer zo lang en ik ben bang dat ik niet meer naar het WFFT ga. Het werk daar wordt te zwaar voor me en om daar in een hotel te gaan zitten en een keer langs Pun te gaan, lijkt me niet heel geweldig. Ik weet ook niet, als Lek inderdaad iets voor Pun kan doen en het daar aan gaat kaarten, of ik daar nog welkom ben. Iedereen van de staf weet dat het van mij afkomt.
Ondanks dat risico blijf ik Lek achter mn laarzen aanzitten dat ze contact op gaat nemen met Noi om Pun het respect te geven wat ze verdient. Als het voor Pun goedkomt, is mijn missie geslaagd ook al zie ik haar niet meer. In mijn hart verdwijnt ze nooit. Zij zal altijd mijn grote olifanten liefde blijven. Maar je weet het maar nooit...... misschien.... misschien??? ik spreek maar niet uit waar ik stilletjes op hoop.
Mijn werk bij het Elephant Nature Park was goed te doen. Werd het te zwaar dan kon ik er mee kappen alleen is dat niet zo mijn ding. Het ENP gaat mij zeker terug zien. Ik ga Lek en haar foundation weer met al mn energie steunen. Ik barst van de plannen. Dus denk niet dat jullie van me af zijn op deze site want ik kan jullie op deze manier goed bereiken. Het heeft in 2021 gewerkt... nu gaat het ook werken. Ik weet het zeker!

Ok opstaan, laatste spullen bij elkaar zoeken en ontbijten. Toch een beetje een knoop in mn buik. Gisteren nog heel stoer aan Han verteld dat het dit keer zonder tranen zou gaan omdat ik hier toch op een andere manier ben en ook 2x andere groepen vrijwilligers heb leren kennen. Met sommige kun je het leuk vinden maar van een echte band zoals bij het WFFT kun je niet spreken.
En hier is geen Pun! Althans nog niet want er is er 1 die gevaarlijk dicht in de buurt gaat komen, Fah Mai. Zou dat komen omdat ze heel veel op Pun lijkt? Misschien wel. Zij mag een kamertje in mijn hart.
En dan hebben we Sri Prae met haar hele lieve ogen, die ik als enige olifant heb mogen aanraken en dichtbij ben geweest. Ik heb nog kamers over dus kom erbij Sri Prae. ik heb zoveel liefde te geven, ik kan je hebben!
Nog voordat ik aan schuif om te gaan eten gaat het al bijna fout. Een van de stafleden Beau, een prachtige vrouw die ook iets in de film wereld doet, is een soort van maatje van me geworden. Die vrouw is liefde; haar hele gezicht straalt dat uit. Terwijl ik net met mn koffietje weg wil lopen, komt ze aan en omhelst me. Laat me beloven dat ik terug kom en ik kan alleen maar knikken: dikke strot en de tranen zitten hoog. Ik weet er nog net uit te piepen " This is no goodbye, this is see you later my sweet Beau"!
Gauw weg met die koffie: adem in, adem uit en nog 10 keer.....! Nu niemand meer iets liefs tegen me zeggen want dan gaat het wel fout. Ik zie de vrouw van het winkeltje al mijn kant opkomen. Niet gek want ik was haar beste klant met die olifanten kopen. Zij doet het goed. Zij zegt; " je moet wel terugkomen want je hebt ze nog niet allemaal". Die kan ik hebben zonder tranen.
Na het eten staat er een laatste wandeling door het park op het programma, om afscheid te nemen van de olifanten. Klinkt ook zo lekker dramatisch.
Maar ok dat doen ze iedere week met de hele groep. Geen goed plan om met zo'n grote groep langs de olifanten te gaan: zij stellen zoveel mensen tegelijk, niet op prijs. Toch maar even tegen de vc zeggen dat dit de vorige keer ook niet echt lekker is gegaan: alle olifanten in de stress. Misschien beter om de hele ploeg op te splitsen in 2 of 3 groepen. Er wordt niet naar me geluisterd: ik praat tegen een muur. ( gebeurt wel vaker hoor) Nog een keer proberen.... en weer niet! Ik geef het op.
Gaat al gelijk niet lekker als we het terrein opgaan. De olifanten die daar staan komen allemaal op ons af dus de helft van de groep springt weer achter het hek... Goed plan he???
Nog steeds geen splitsing dus ik besluit om maar een beetje achteraan te blijven, op mn slippers.... Ja dat is dus even shit: Mijn laarzen hangen aan de voeten van lek. Mn Allstars zijn net uit de wasserette en mn crocs zijn inbeslag genomen door Un. Ik heb dus alleen nog maar slippers.
Soppend door het gras ( heeft gisteren behoorlijk geregend) , glibberend door de blubber al kokhalzend. Het is een goed plan die ochtend wandeling. Maar ok, we zijn nog wel even bij mijn grote grijze vriendinnen en dan neem ik blubber, beestjes in het gras en te grote groepen maar voor lief.
Na een uurtje is het klaar en moeten de spullen uit de kamer. Alles gestald en terug naar het restaurant voor nog wat kletsen en hopen dat ik Lek en Un nog ga zien.
Ik kom het echtpaar Verschrikkelijk tegen en krijg alleen maar een ijskoude blijk: Jullie ook tot niet ziens!
Uiteraard voel je hem al aankomen, geen Lek en geen Un. Ik sta er niet van te kijken. Het is jammer maar we hebben toch wel contact dus het is ok. Scheelt een hoop zakdoeken. Dan is het tijd om iedereen gedag te zeggen en in de busjes te stappen . Dat ging me geweldig af: geen traan gelaten.
1 1/2 uur rijden naar Chiang Mai. Onderweg nog een hele stoet met olifanten met toeristen op hun rug gezien: kotsmisselijk werd ik er van. Geneigd om de ramen open te trekken en te schreeuwen dat ze er af moeten godver de godver. Helaas is dit een realiteit die nog steeds voorkomt en ik kan er geen ruk aan doen.
De rest van de reis gaat aan me voorbij want ik heb alleen naar de binnenkant van mn oogleden bekeken.
Aangekomen bij mn hotel Bed Phraising, in het oude deel van Chiang Mai. Ik word daar aller hartelijkst ontvangen. Er wordt gelijk gevraagd hoe mn tijd in de jungle was. Leuk he, dat ze dat nog weten. Alleen jungle??? Nou ja, ik laat ze in die waan. Verklaart voor hun ook gelijk waarom mn haar rechtop staat, geen make-up, en een wiebelbroek met een te groot ietwat smerig t-shirt. Dat heb je he, als je net uit de jungle komt
Krijg weer een super kamer: heerlijk schoon en rustig. Koffer neer gegooid en eerst maar al het " jungle stof" van me afwassen. Schoon wiebel outfitje aan en naar de zondag markt. Ik moet wel want 1 van de meiden van mijn groep had een fantastische ring gekocht en mij laten weten waar ongeveer..... Nou ongeveer is dus ook echt ongeveer. Niet te vinden. Elke winkel waarbij ze sieraden verkopen binnen gewest, fotootje getoond en weer door. In het begin gaat dat nog aardig maar om 17 uur stroomt die markt vol en loop je over de koppen. Ik moet dus ook nog wat cadeautjes voor de 5 kleintjes scoren en dat is zooooo lastig want wat een meuk hebben ze hier. Wat moeten de meisjes nou met 1 of andere gekke stoffen olifant en de jongens met een houten tuktuk. Uiteindelijk ( 3 uur later) is het me toch gelukt. Behalve dan voor de kleinste dame. Dat gaat een dingetje worden. Dan morgen maar.
Ondertussen tig sieraden winkels gehad maar nergens die ring. Wel allemaal ander mooi spul maar ik wil die ring. En jaaaaaa, daar is die winkel: naar binnen fotootje laten zien. Jammer joh, hebben ze niet meer maar er is nog een winkel: als ik helemaal rechtdoor loop, voorbij de stadsmuur/poort en dan recht door. Half uurtje lopen. Ja zoek het uit. Ik loop al drie uur. Mooi projectje voor morgen als ik ook wat tempels ga bekijken. Dat je niet denkt dat ik me ergens in vastbijt he?
Nu nog wat eten: overal etenskraampjes maar alles is vis/vlees en ziet er allemaal zo onsmakelijk uit dat ik het uiteindelijk maar afdoe met een homp knoflook stokbrood en een grote beker jus d'orante ( schat ik kan niet wachten op die stampot rauwe andijvie woensdag).
En dan zijn mn voeten versleten. Ik ga terug. Weer dat hele pest eind terug en dan langs een kraam lopen waar ze gebakken/gefrituurde insecten verkopen. Er liggen zelfs kakkerlakken. Ik word er te plekke misselijk van: of ik wat wil proberen? Ben je niet lekker...? Echt niet, in geen 1000 jaar! Man naast me doet het wel en vindt het heerlijk. Het zal allemaal best maar mij kun je niet overtuigen. Uiteraard wel even een fotootje gemaakt. Kan ik jullie natuurlijk niet onthouden.
Ok nog effe een stukje doorstappen en dan kan ik dus ineens het straatje van mn hotel niet meer vinden? Omdat ik alles met wifi doe en dus geen Thaise kaart heb, heb ik ook google maps.
Toch wel even shit, maar gelukkig een hele aardige Thai en zn dochter wijzen me de weg: was gewoon voorbij mn straatje gelopen.
Kamer in, slippers uit en nog een keer die douche. Even nog een beetje bellen met lief, die heel erg blij is dat ik er dinsdag weer ben ( ikke ook hoor schatje) en met Kel. Bijgepraat en nu slapen want ik ben kapot.
Morgen mn echte laatste dag in dit prachtige land. mn laatste dag in de hitte en terug naar de kou.
Tot morge schatters

Iets wat te mooi is om waar te zijn..... is gewoon waar!

Weet je hoelang een dag duurt als je ergens op zit te wachten en je niet weg durft te lopen omdat je bang bent dat je iets gaat mislopen? Heeeeeeeeel lang.
Vanaf 09 uur heb ik met mn laptopje aan een tafel gezeten in afwachting van Lek die er s' ochtends zou zijn.
Uur na uur na uur en geen Lek. Ondertussen had ik aan de tafel gezelschap gekregen van een Thaise dame Un ( spreek uit Oun). Zij is een vriendin van Lek en komt hier een paar maanden werken bij de honden. Zij woont al heel lang in Zweden en komt nu voor een langere tijd weer terug naar Thailand.
Wij klikte wel met zn tweeën, dus wat verhalen uitgewisseld. En toen ik haar vertelde waarom ik zat te wachten, vroeg ze of zij ook mee mocht. Van mij wel natuurlijk. Misschien ook handig want zij spreekt Thais en ik niet en Lek spreekt Engels maar zeker niet vloeiend. Goed plan dus als zij mee gaat...
Nou ja, meegaat? Voorlopig gaat niemand ergens heen.
Lek verschijnt rond 12.30: er was een blinde Macaque, die gered moest worden, tussen door gekomen. Daarom was ze later. Ze kwam gelijk bij ons aan tafel zitten en vertelde dat we wat later in de middag zouden gaan want ze moest nog een gesprek hebben met haar sociaal media medewerkers en moest haar vriendin nog bij praten over het werk wat ze moet gaan doen. Ik wilde dus al weg lopen om ze de ruimte te geven maar dat wilde ze niet: "sit, sit, sit". Ok ik sit wel, maar ik ihad al behoorlijk lang gesit. Maar alles om dichter bij die 2 kleintjes te komen, blijf ik nog wel even sitten!
Dat even werd weer een lange sit, want alles duurde even lang. Nadat ik met Un maar even was gaan lopen naar Catkingdom en daar met een paar poezels had gespeeld, vertelde Lek dat ze het niet ging redden: ze moest nog naar een diner met de Japanse ambassadeur en daar had ze helemaal geen zin in. En die vrouw zag er een partij moe uit. Wat een leven, als je zo geleefd wordt door al die mensen die wat van je moeten. Ze doet het omdat het ervoor zorgt dat er geld binnen komt maar het liefst zou ze het veld ingaan en bij haar dieren zijn.
Dusssss mn hele dag "Sit and wait" was voor niets geweest. Maar wel er even voor gezorgd dat Lek al mijn gegevens heeft zoals mail adres en telefoonnummer. Dan kan ze me in ieder geval laten weten als er iets voor Pun gedaan wordt.
Morgen ( vandaag dus) nieuwe poging: ze zou weer in de ochtend komen.... ik heb haar nog niet gezien, maar ik heb geduld.
Gisteren middag maar weer even naar de massage geweest in de hoop Sumo niet tegen te komen. En ik had geluk: ik kreeg een heel klein wijfie. Nou blijkt dus dat dat geen ruk uitmaakt. Deze kleine schattige Thaise dame had van die kleine priem vingertje die elke knoop in mijn lijf vonden. En onder het " Ohhhhh, you need" bleef ze net zolang knijpen en kneden tot ze bij de volgende knoop kwam. Het was een relaxed uurtje...Mijn lijf was namelijk 1 hele grote knoop.
Hoe ik hier nou toch zo moe kom, weet ik niet maar om 21 uur ging mijn lamp echt uit.
Ik heb heeeeel vast geslapen met als resultaat wakker worden met een knallende koppijn. Gauw eten en water drinken in de hoop dat dit snel weg trekt.
Even een ontbijt gepakt en weer in de wacht modus gegaan want ik geef niet op natuurlijk. Eerst even mn koffer zoveel mogelijk ingepakt. Alle shirts, leggings en oude meuk op een stapel want dat gaat niet meer mee naar huis. Twijfel gevalletje mn kaplaarzen want die zijn gewoon leuk maar het weegt ook nogal wat en ze zijn wel erg vies. de oplossing gaat van zelf komen....
Mn allstars die al voor de tweede keer mee zijn op olifanten reis, liggen wij de wasserij want die moeten mee terug. Die gaat aan de muur.
Gewapend met mn laptop naar de koffiecorner. Lekker in een hoek op een bank en een beetje verhaaltje schrijven. Gaat me steeds makkelijker af en ga het dus ook steeds leuker vinden.
Nog even vertellen dat er bij het hogedrukreinigers project, nog een projectje bijgekomen is: hondenriemen! Ze hebben hier chronisch gebrek aan riemen dus daar ga ik voor zorgen. En met ik bedoel ik vast wij???
Beetje lekker aan het tikken totdat er wat mensen langskomen met mooie verhalen: zo is een van de vrijwilligsters uit Florida, Giraffen verzorgster ( vaste vrijwilligster) bij een soort van opvang in de US. Prachtig verhaal over die beesten. Zou ik ook wel iets mee kunnen........?????
En een andere vrijwilligster is een kinderboek aan het schrijven. Toch wel prachtig al die verschillende mensen. Hebben we ook nog een jongen die bezig is om producent te worden in de film industrie in Canada.
en dan komt ook Oun weer binnen: gewapend met allerlei Thaise zoetigheden waaronder een vrucht die aan de buitenkant op een ongeschilde krielaardappel lijkt en van binnen eruit ziet als een Lychee. Zo en dat is een partij lekker. Had ze ook nog zoiets als gefrituurde banaan wat iets weghad van pisang Goreng. ook niet te versmaden. en dan nog wat kokos gevallen waar ik niet heel wild van werd.
Was dus een soort van snoep ochtendje en daarbij heel gezellig.
Moet ik nog wel iets vermelden: echtgenoot en echtgenote praten niet meer tegen me. Kijken me niet meer aan, zeggen geen goedendag meer. Ik snap er even niks van. Toen ik vanochtend met een groepje zat en het duo binnenkwam, zei een van de meiden dat ze het gisteren avond nog over gehad hadden dat het zo opviel dat mensen mij totaal negeerden en ze hadden een conclusie : echtgenoot en genote zijn stik jaloers. Die kunnen het niet hebben dat Lek met mij praat, mij aan haar tafel roept en mij vraagt om mee te gaat. Sindsdien ben ik persona non grata! En dat was de groep opgevallen en ze hadden allemaal dezelfde mening. Hoe kinderachtig kun je zijn. Ik had al het gevoel dat ze Lek voor zichzelf wilde hebben maar dat zich dat zo zou uiten had ik even niet aan zien komen. ik lig dus uit de gratie bij het echtpaar Australie. Nou heb ik daar helemaaaaal niks van dus ik ga gewoon door waar ik mee bezig ben. En dat is eigenlijk niets anders als wachten.
Maar geduld wordt beloond: Lek was in the House.
Kwam bij ons aan tafel zitten en mee snoepen. Ik voelde de blikken prikken ( zat met me rug naar ze toe)
We zouden met een klein groepje naar de jarige Navaan gaan. De bull die aan de andere kant van de rivier staat en het peetkind is van Rob en Marian. Navann zou een taart krijgen. met een klein select groepje over de wiebel brug ( kan zo in het Luna park op de kermis), richting de bull. Langs Sri Prae gelopen die ik uiteraard nu niet mocht knuffelen( beetje jammer, dat dan weer wel). Op het moment dat we bij Navaan kwamen werd de taart nog afgemaakt. Lag tegen een soort van heuvel op en was flink van stuk. wij allemaal voor het verblijf van de jarige. We moesten stil zijn want het werd gefilmd. Navaan uit zijn gesloten nacht verblijf. En dan komt er wat aanlopen... En snel. Dus iedereen moest gelijk een stuk naar achteren want je weet het even niet he, ook al staat er een stenen muur voor.
Volle kracht naar voor en met een scherpe bocht gelijk het heuveltje op naar zn taart.. Hoop foto's en filmpjes en dat was het weer. terug naar de overkant en dan door naar de baby's Chaba en Pyi Mai.
Eerst nog even een pitsstop bij de favorieten van Lek ( al zegt ze dat ze geen favorieten heeft) Fan Mai , Tong Ae, Ginny en Lucky ( blinde olifant). Even een foto momentje. lek nam me bij de hand en ging bij TongAe staan en binnen een paar tellen waren we omringt door de 4 dames. lek en ik tussen de voorpoten van 4 olifanten. Samen onder de buik van Fah Mai. Ik kan het niet eens beschrijven, hoe bijzonder dat is. Ik kan het echt niet. Het is zo fantastisch gaaf. Nou ben ik al een soort van verliefd op Fah Mai. Ze lijkt op Pun: heeft dezelfde bouw en dezelfde zachte ogen. Nou kun je niet lang onder die buik, tussen die poten blijven zitten, of je moet Lek heten. Er dus onder uit en nog heel even Fah Mai een aai kunnen geven. Op naar de kleintjes. Wat een feestje is dat. Chaba is 1 1/2 jaar en ze ikomt qua hoogte ongeveer tot mijn nek, weegt ongeveer 200 kg en is lomp. maar wat is ze leuk. samen met Lek gepelde bananen gevoerd. Wel met 1 oog gericht op mama en nanie ( alle baby olifanten hebben een nanie) want je weet niet zeker of ze het accepteren. Nou is, geloof ik, elke olifant op dit park helemaal bezeten van Lek maar Fah Mai verslaat ze allemaal. Die had zich gelijk maar even in deze familie gemengd om Lek terug te komen halen want dat kan niet: het is Haar Lek. Ze voert Lek dan ook met haar slurf om haar hand mee naar haar zone.
Nou geweldige filmpjes gemaakt ( ik hoor het wel weer) . De foto's plaats ik uiteraard hier.
Terug naar het centrum. Met een paar laarzen helemaal onder de rode smurrie van de modderbaden van de olifantjes. Tsja en wat ga ik dan doen... Lek heeft dezelfde maat voet als ik dus de beslissing was gauw gemaakt: " wil jij mn laarzen hebben want ik neem ze niet mee? Ja heel graag ( en dan in het engels natuurlijk :-)". Dus Lek in mijn laarzen die als gegoten zaten. Volgers van Lek, opletten als je haar op een filmpje ziet met bruine kaplaarzen: die waren van mij !!!! Hangen nu aan de voeten van de vrouw die vrienden is met Hillarie Clinton en Cher hahahaha. En dan mn crocs ook maar gelijk in de aanbieding: Oun was de gelukkige, gelijk met een hele tas met oude t-shirts enz. Ik van alle meuk af, zij gelukkig en mn laarzen beroemd.
Nog even een heerlijke bbq en dan de laatste avond met een woord van Lek. Maar eerst weer een film. Nou pak je zakdoek maar. Ik kan het niet aan die films. Die ogen van die olifant, die schreeuw, die angst... Ik ga kapot. En ik moet kijken want ik moet het over kunnen brengen op anderen, op jullie... Om je bewust te maken wat er gebeurd met die dieren. Maar het is te verschrikkelijk voor woorden. Is er al iemand geweest die het aangedurfd heeft om te googlen op de Pajaan en hier naar te kijken??? Opnieuw; I dare you!!!
Ik wil dat iedereen beseft dat er nooit meer op een olifant gereden mag worden. Dat het niet ok is als je op een foto kan met een baby olifant/ volwassen olifant, als je de rivier in kan met een volwassen dier. Deze dieren zijn zo vreselijk gemarteld en worden dat nog steeds. DOE HET NIET!!!!! Heb je vragen hierover, stel ze me. Ik kan je hoop ik antwoord geven en anders heb ik de kanalen om de antwoorden te krijgen. Gelijk ook weer begiftigd met een nieuw idee om te zorgen dat de Nederlandse Reiswereld dit gaat verkondigen aan hun klanten: geen olifanten ritten enz meer. Minou, ik ga contact met je opnemen. Misschien kunnen wij wat samen!!!

Luid gesnotter alom. Iedereen weer tot in zn hart geraakt. Onder luid applaus verscheen Lek ten tonelen. Lekker in haar oude vieze kloffie ( helaas niet met mijn laarzen hahaha). Lek deed haar verhaal: hoe het begonnen is, waar ze vandaan komt en wat het haar allemaal gekost heeft . Ik heb het niet over geld maar over mensen die haar hebben laten vallen omdat ze heeft gekozen voor de olifanten. Haar familie wil niets meer met haar te maken hebben. De ene na de andere rechtszaak heeft ze aan haar broek. Wat kan die vrouw vertellen en wat een passie heeft ze. Ze onderbreekt haar verhaal omdat er een klein hagedisje va het plafond naar beneden valt, niet zo ver bij de snuit van een slapende hond vandaan. Hagedisje moest wel even weggehaald worden voordat onze blaffer wakker werd.
Daarna mochten er vragen gesteld worden en dat waren er velen. Duidelijk was dat iedereen zo gegrepen was door het verhaal en de film. Ze hingen aan haar lippen.om 21 uur wordt het toch wel bedtijd voor iedereen dus nokken met het feestje. Iedereen weg en lek haakte haar arm in de mijne. Ze vroeg of ik nog een week kon blijven want ze gingen morgen 4 puppy's redden en die wilde dat ik dan voor ze zou zorgen. Helaas, ik ga naar huis lieve Lek. Ik had het heel graag gedaan maar ik ga weer terug naar mn lief en liefdes.
Lek komt morgen nog gedag zeggen zei ze. Tsja, dat gaan we wel zien; de Thaise agenda's zijn niet zo strikt.
Naar mn mand en proberen te slapen maar dat kan je vergeten na zo'n film en zo'n dag. Ik heb de wekker de 2 uur aan zien tikken dus het werd een lekker lang nachtje tot 6.15. Maar maakt niet uit: je moet alles uit de dag halen.
Tot laterrrrr

mijn inzet en enthousiasme gaan vruchten af te werpen.

In mn hoekje bij de koffieshop met mijn laptop. heftig tikkend aan mn verhalen van gisteren.
Ik zag vanuit mn ooghoek dat Lek er was. Ik had om een gesprek met haar gevraagd maar wist niet wanneer dat zou gaan gebeuren. Ze zag me zitten en riep" Saskia, come sit at my table" Hoorde ik dat nou goed? Riep mijn voorbeeld mij nou bij naam ( de hele groep waar ik een week mee gewerkt heb wist mij naam nog niet eens: Nina???)? Zij wist mijn naam gewoon.
Spullen neergegooid en bij haar aan tafel gaan zitten. Ik kreeg thee en er werd fruit geserveerd. Zal ik je vertellen dat ik gewoon zenuwachtig was. Leek wel zo'n hysterische puber die zijn idool ontmoet! Zal toch niet flauw gaan vallen hahahaha. Nee hoor, maar ik vond het wel spannend. Ik wist wat ik wilde vragen en wilde vertellen.
Eerst beetje beleefdheden: hoe lang ben je hier, hoe vind je het enz.
Toen mijn voorstel: Lek, kunnen jullie hier op het centrum hoge druk reinigers gebruiken?
Ze hebben er dus 1!!!! Maar kun je er meer gebruiken, voor bijvoorbeeld het honden zwembad, de honden hokken, olifanten water tanks. Nou dat kunnen ze wel gebruiken. Hoeveel dan: 10, 20, 30, 50???
Ze was bescheiden. 10!!! Dat moet toch gaan lukken? Dat moet ik met de hulp van jullie allemaal toch voor elkaar gaan krijgen? Misschien een bedrijf vinden die het voor een lagere prijs wil leveren? Help, help, help!!!
Mijn project krijgt vorm. Nu moet ik jullie nog mee krijgen. Gaat me dat lukken? Ja dat gaat me lukken. Misschien zelfs wel met hulp van onze Padel vereniging als in Plaza Padel? Het gaat ons lukken, dat weet ik zeker. Net zoals die schaduwdaken 2 jaar geleden, waar we binnen no-time 1100 euro voor hadden opgehaald . Resultaat; schaduwdak voor Pun en twee schaduwdaken voor KK!
Die hogedruk reinigers gaan er komen, dat weet ik zo zeker!
En dan mijn volgende vraag aan Lek, met de hoop dat ik het droog houd.
Mijn verhaal over Pun en het verlies van haar baby Pin en het niet kunnen bezoeken van het graf van Pin omdat er een hek staat.
Lek kent het WFFT goed en kent de mede eigenaar Noi. Zij is de eigenlijke oprichtster van het WFFT en dat heb ik nooit geweten.
Ik vroeg haar of het klopte dat olifanten moeten kunnen rouwen en naar het graf moeten kunnen van hun geliefden?
Ik heb dus gelijk: zij moeten, om te verwerken, bij het graf kunnen komen.
Dus Pun die voor het hek staat met haar hoofd te schudden, staat daar want ze wil naar het graf van haar baby. Ik wist het, ik voelde het en niemand wilde luisteren. Zelfs op een uitgebreide app hierover naar Edwin heb ik geen antwoord gehad. Ik ben niet gehoord.
En naast mij zit nu iemand die naar me luistert. Terwijl ik dit tik, lopen de tranen over mijn wangen: het verdriet van Pun, haar leed... Ik voelde het.
Gelukkig hield ik het tijdens mij gesprek wel droog. Maar zij voelde mij ook. Ze luisterde zonder onderbreken en herhaalde op de juiste momenten. Na mijn verhaal zei ze tegen mij: I am going to see what I can do. I am going to contact Noi and tell her this story. Noi will listen to me.
Als dit toch eens waar zou kunnen zijn: Pun die naar haar overleden baby kan. Niet meer gehinderd door een hek. Dan heb ik bereikt wat ik heb willen bereiken.
Geen brug te ver voor deze olifant. Misschien heb ik mijn eigen glazen ingegooid en kan ik hierna nooit meer naar Pun. Want Edwin gaat dit ook te horen krijgen, denk ik. En hij weet dan zeker van wie dit af komt. Maar dat interesseert me niks. Als Pun hierdoor iets kan gaan verwerken, wat haar door het ras Mens is aangedaan, dan is dit de prijs die ik ervoor betaal. Een prijs die ik wil betalen. Ik hoef er niet over na te denken.
Daarna werd het gelukkig luchtiger want zij heeft mijn emotie gezien en gevoeld. We hebben het over onze mannen gehad en over haar schoonmoeder, het geen kinderen hebben maar alles voor de dieren te willen doen ( heb ik al verteld dat ze alle kikkers gaat opkopen op de markt om in haar vijver te laten?). Het was zo' n prettig gesprek: gewoon met zn tweeën ( 3 e's hahaha). En dan de kers op de taart: saskia, do you want to come with me tomorrow, in the park to go to the baby's????? What do you think??? Yes Yes yes!!!!
Ach wat ben ik blij en trots! Ik heb weer een steen gelegd. Mijn dromen worden opnieuw werkelijkheid. Pun gaat vast geholpen worden door het toedoen van Lek. Ik heb een nieuw doel om iets te doen voor het ENP. En ik denk dat ik er een vriendin bij heb.... misschien... maar ik heb in ieder geval mijn verhaal kunnen vertellen.
Nu aan het wachten op Lek om naar de kleintjes te gaan. Ik weet dat dat nog wel eens even kan gaan duren!

Geen foto's van dit moment en ook tijden mijn tocht met Lek, zal mijn toestel niet constant voor mn gezicht hangen. Ik ga beleven, voelen en vooral genieten.
Catch with you up, later!

Nog maar een paar dagen tussen de olifanten, mijn afscheid zal zwaar zijn

We gaan eerst maar bij gisteren beginnen. Niet dat het nou zo'n memorabele dag was, maar omdat ik me nou eenmaal voorgenomen heb iedere dag wat te schrijven. Als ik al deze verhalen wil gaan bundelen met al mn foto's dan kon het nog wel eens een dik duur boek worden.
Goed, vandaag me maar in de nieuwe groep mengen, wil ik een beetje contact krijgen. Dus weer mee met Gras Snijden. Ik had met mezelf afgesproken dat ik dat niet meer zou doen. Maar sociaal als ik ben: gewoon weer achter in die laad bak. Nu was er wel een heel verschil met de vorige groep: de vorige groep was veel groter dan deze groep en deze groep is een mengeling van jong en ouder. Ze zijn vriendelijk en rustig. Ik vind dat heel prettig.
Aangekomen bij het veld met de halmen, ging iedereen ook gewoon gelijk aan de slag. Het was bloedje heet. Ik had me er op gekleed: nieuwe hoed gekocht (pet werkt bij mij niet) en een natte doek om mijn hals. Die natte doek verdween vrij snel naar mn hoofd. Mn hoofd kookte dus dan is een koude natte doek de oplossing. ik word er niet perse leuker van maar dat maakt mij allemaal geen drol meer uit. Twee uur snijden in de bloedhitte is nou niet iets waar je bij voorbaat heel gelukkig van wordt. Maar je doet het ergens voor: het gras is voor de koeien die van de slacht zijn gered. Dus na 2 uur: al het gesneden spul in de vrachtwagen. Wij er boven op en naar de koeien. Vorige keer hebben we dat niet gedaan maar nu dus wel: geweldig om dat te zien. Wij kwamen aan met de vrachtauto en de koeien roken het al dus de hele kudde rende naar ons toe. En dit zijn van die mooie koeien met van die mooie grote zachte ogen. Vanuit de vrachtwagen die rond reed trokken wij het gras eruit en dat leverde hele genietende koeien op.
Ok het werk zat er voor even op. Eerst lunchen en dan watertanks schoonmaken. Dat betekende de watertanks van de nacht verblijven van de olifanten schoon schrobben. Sommige in de volle zon. Party time..... maar dan anders. Onze teamleider noemen ze de generaal ( waar ken ik dat van??) en hij zou niet mistaan in een leger. Inspecteren of we het wel goed deden . Maar ik kon het wel hebben van hem. Hij heeft ook iets charismatisch en dat komt misschien wel omdat hij gewoon mijn naam wist te onthouden en dat is knap hier.
Na het "properen" van de water tanks was het free time en toen ging mijn avontuur met een Sumo worstelaar beginnen......
Ik wilde een massage want mijn rug deed rare dingen. Dus naar de massage dames." sawadika, ga daar maar even zitten" Ik zitten en wachten.
Komt me daar een grote brede vrouw aan..... Het leek wel een Sumo worstelaar. Nou en dat was niets teveel gezegd: ik heb alle kanten gezien. Er werd aan me getrokken, ik ben dubbel gevouwen, ik heb mijn benen gehad op plekken waarvan ik nooit had gedacht dat dat mogelijk was. Zij vond knopen in mijn schouders en ze gaf niet op: die knoop moest er uit. Christus, wat was dit. ik vertrok een paar keer mn gezicht, of gaf een flinke kreun waar sumo gelijk " Solly Madam" zei. Ze ging bovenop me zitten; ik dacht dat ik zo door de vloer gedrukt werd. Dus om nou te zeggen wat een ontspannende massage... Nou nee! Ik dacht steeds " oh ze is daar zo klaar" en ging ze nog even met die priem vingers in de spier drukken.
Maar ik kan niet anders zeggen: de pijn in mn rug is weg. ik geloof ook dat ik geen rug meer heb hoor.
Na de ontspannende Sumo massage, gegeten en een ijsje gehaald samen met Zach een mede vollunteer. Misschien had ik dar beter niet kunnen doen, het heeft een toiletrun voor de volgende dag opgeleverd.
Een volgende dag waarop ik een soort dejavu had van het WFFT: een dag beulen.
Er lopen hier momenteel alleen maar generalen rond. Alleen is de ene een leukere generaal dan de ander. Die van vandaag die wil graag zn positie waar maken dus die blaft een soort van orders toe en dan in slecht engels. Niet perse mn vriend dus. Maar ach ze kunnen niet allemaal zo leuk zijn.
Afijn het beulen van vandaag bestaat uit een vrachtwagen met meloenen leeg trekken met een veel kleinere groep als de vorige keer. Vorige keer was het leuk over gooien naar elkaar. Soort van trefbal. Nu dus niet! De generaal-majoor besloot dat we de meloen in een mand moesten, volle mand slepen naar de meloen hoop en leeg gooien. Wat een KUT klus! Ik was in een sec, drijf nat en dood moe. Maar we gaan door want die vrachtwagen moest leeg en eerder ging hij niet stoppen. Het is ons gelukt en ook nog eens in een record tempo. Lekker uitblazen..... Nee natuurlijk niet: 10 minuten pauze en door naar de pompoenen. Pompoenen in een waterbak die allemaal schoongeboend moesten worden en daarna op een stapel gelegd. Toen de stapel half hoog was bedacht de generaal-majoor dat de pompoenen op de verkeerde plek lagen en dus moesten ze allemaal verplaatst worden. Ik houd al niet van pompoenen maar nu weet ik zeker dat ik een hekel aan ze heb. Al die grafdingen weer naar de plek ernaast. Uiteindelijk hebben we deze klus ook heel snel geklaard ( A-team, wat een super team). Dus klaar; Of we nu de honden uit wilde laten. Ja zoek het uit. Ik ga zitten met een koffie en ik doe effe niet meer mee met je strafkamp idee.
Dus de honden zijn voor iedereen die daar zin in heeft ( en dat waren er wel een paar) maar niet voor Sas.
We zouden in de middag hout gaan verzamelen aan de rivier dus ik wilde even krachten sparen.
Maar om het lekker zwaar te houden, werd het stenen verzamelen en dan heb ik het niet over kiezelsteentjes. Grote stenen op een hoop zodat de olifanten daar.....??? ik heb geen flauw idee.
We hadden een leuke onderbreking omdat Lek ten tonelen verscheen en de groep olifanten weer om haar heen verzameld waren. Dat was toch even mn fotomomentje en nog even mn reminder dat ik voordat ik wegging nog graag even met haar wilde spreken. Ze zei "Off course". Maar of ze daar tijd voor heeft???? ik vraag het me af, maar we zien wel!
Na het Lek moment mochten we een soort van pootje baden in de rivier en daar stenen uit sjouwen. Nou mijn rug zei" zoek het uit, ik heb nu die Sumo worstelaar weer nodig". Dus ik ben gestopt, samen met mijn Belgische spirituele leeftijds genoot Diana. Samen gekapt en een koffietje gehaald: mooi gesprek gehad over onze moeders. Dat leverde wat nattigheid op maar was mooi en goed. Zij wilde mijn verhaal van Pun weten en ook dat leverde weer het gebruik zakdoeken op. Lekker hoor, zo'n potje snotteren.
En dan nu zit ik , na een lekkere douche, op een bankje lekker te tikken.
Ik ga vanavond even in de organisatie modus vwo het wel of niet meenemen van mijn zooi en pak misschien nog wel een sumootje. Morgen is een redelijk rustige dag met houtjes sprokkelen en olifanten taart maken.
En dan is het nog 2 hele dagen voordat mn avontuur met de olifanten ook voor dit keer weer is afgelopen.
Maar daar kom ik uitgebreid op terug.
Voor nu, ga ik lekker eten en daarna me in allerlei bochten laten gooien. Heerlijk, heerlijk.... Pijn is fijn
Byeeee!

Het blijft allemaal geweldig maar er is maar 1 olifant die mijn hart heeft gestolen

Vanochtend toch een beetje brak wakker geworden. Na 23 uur gaan slapen is geen goed plan als je er om 6.15 uit moet. Maar ja, ben een grote meid en het trekt wel weer bij.
Is toch weer even onwennig met allemaal nieuwe mensen. Deze groep is duidelijk gevarieerder en rustiger. Ook de vc's ( coördinatoren) zijn anders: ze zijn ouder, wat beheerster en nemen de leiding. Ik denk dat ik dat wel prettig vind.
Wat misschien minder prettig is voor de mensen die in de andere apt slapen: er is een klas studenten die met recht op schoolreisje zijn. Ze komen volgens mij uit Engeland en zijn hier om flink te keten. Nou vind ik dat niet raar want hoe gaaf waren onze schoolreisjes. Maar ik vraag me wel af, wat voor school ( en ouders) het is die zo'n schoolreisje naar Thailand kan betalen. Groep van ongeveer 20 die in hun kamer flink de boel op stelten zetten en daar word je niet blij van als je er naast ligt. Ik heb er geen last van: het ligt een blubber regenplas bij mij vandaan.
Vandaag staat er voor mijn groep shit ruimen op het programma. Laat ik nou niet mee gaan doen, want ik mag met Lek mee naar haar nieuwe grond. Goh wat baal ik daar NIET van. Zoooo jammer. Ah joh, ik zet me er over heen.
En dan wordt het een lastig verhaal want wanneer komt Lek. Dat weet niemand. Zelfs het Australische echtpaar die alles ( denkt te) weten, weet het niet. Jaaaaa maar ZIJ hebben een nummer van Lek, dus ze gaan wel even bellen. Is het telefoonnummer van kantoor en daar krijgen we te horen, dat Lek nog even druk is en dat het middag gaat worden. Zo dan zijn we in ieder geval lekker op tijd want het is pas 9 uur.
Even een beetje socialisen met elkaar. Nou ja, ik dan. Ik vraag, zij antwoorden. Niet anders om hoor. Ik ben niet zo interessant. Maar kan mij niks schelen. Kom zo een hoop te weten over mensen en kan dan ook vaak verklaren waarom ze bepaalde trekjes hebben.
Echtgenoot heeft in het leger gezeten en geeft aan goed te zijn in leiding geven en de lakens uitdelen. Tsja....
Echtgenote is een heel klein vrouwtje die overal door heen praat en dan een vernietigende blik van echtgenoot krijgt. Zij blijft beetje giebelen en wil vooral graag laten weten dat ze helemaal dik is met iedereen van de staf van het ENP. Onze lakens uitdeler is ook een beetje een softie: raakt geroerd bij het zien van sommige olifanten. Nou is me dat niet vreemd maar bij een grote vent die aangeeft het allemaal wel even te regelen, verbaast me dat wel.
Affijn echtgenoot praat veel, heel veel, echtgenote kakelt er een beetje doorheen. Maar ze zijn niet onaardig. Ik kan wel met ze door een deur als het moet. En het moet want we gaan met zn allen met Lek mee. Maar dat duurt nog even.
Dan maar even mn laptop halen en een beetje verhaaltjes uit mn mouw schudden. Vind ik ook nog eens hartstikke leuk om te doen. En de reacties zijn zo positief dat ik me afvraag wat ik er mee zou kunnen? Collums schrijven? Hoe pak je dat dan aan? Een boek??? waarover dan?? Wie me kan adviseren, schroom niet. Doe het wel even in een Pbtje ofzo.
Lekker even bijgetikt en dan is het nog pas 11 uur. Wat gaan we nu weer doen want we weten nog steeds niet hoe laat ze nou precies komt.
Beetje mn koffer organiseren? beetje hangen? wachten tot de lunch dan maar. Want je kan ook niet zeggen ik ga even een stukje rond het park lopen want je zal net zien dan is ze daar ineens is en ik wil het voor geen prijs missen.
Fijn een stukje lunchen en dan is het 13 uur en nog steeds geen Lek. Beetje zitten kletsen met het echtpaar met 2 kinderen die een wereldreis aan het maken zijn en hun kinderen zelf lesgeven. Kinderen zijn 7 en 11 en zitten af en toe achter hun iPad wat dingetjes te doen. Zijn overal al geweest. trekken nog maximaal tot augustus 2024 door want daarna moet het jongetje naar de middelbare school en willen ze zich gesetteld hebben. weten nog niet waar maar de keuze is reuze en wordt waarschijnlijk Australie. Wat een super leven zeg. Dat zou ik hebben moeten doen met kol toen ik 35 of zo was.
Kinderen gaven trouwens wel aan dat ze graag terug wilden naar de UK want daar woonden hun vriendjes en familie.

En dan zien we ineens iets kleins op het veld voor ons rondscharrelen: lek is in the house. Nou ja, tussen de olifanten. Het is weer een gekrioel van slurven en poten rondom dat kleine vrouwtje. Echtgenoot en genote, kruipen er onmiddellijk naast en ik bescheiden als ik ben, blijf van een afstand kijken. Alhoewel... ik lijk wel gek... ik ga er ook heen. Niet omdat Lek daar staat maar omdat ik dan olifanten aan kan raken, dicht bij ze kan zijn. In hun ogen kan kijken.
De voor mij mooiste olifant hier is Fan Mai. Ze is groot, ze is rond en denkt dat ze de moeder van Lek is. Ze trekt Lek aan haar arm met zich mee, duwt haar voor zich uit met haar slurf en duwt haar tussen haar poten. Waarom denken we dat ze denkt dat Lek haar kind is: haar tepels zitten tussen haar voorpoten. De kalveren drinken daar bij hun moeder. Fan Mai duwt Lek steeds tussen haar voor poten. het is aandoenlijk om te zien hoe Lek knuffelt met haar babies. Fah Mai is geboren op het ENP. Haar moeder werd vrijgekocht maar niemand wist dat ze zwanger was. Lek heeft haar dus vanaf baby al bij zich gehad. en weet je wat zo bijzonder is: Ook Lek zong altijd slaapliedjes voor Fah Mai. Net zoals ik deed voor Pun.
Ah Pun, Hoe zou het met haar zijn. Ik hoop zo dat het goed met haar gaat. Stond zij maar hier. Zij zou hier zo op haar plaats zijn. Ik ga met Lek praten..... Ik moet het verhaal van Pun vertellen.
En dan gaan we eindelijk. 2 auto's met laadbakken. Want we zijn met een aantal. echtgenoot en genote springen gelijk bij Lek in de laadbak samen met het gezin. Dan ik maar in de andere auto met Zach en 2 personeelsleden. Wij werden gereden door Pom, een lid van het ENP. Niet heel spraakzaam met wel lief, denk ik....
Wat een prachtig stuk grond. Giga groot. Hierop gaan een antal appartementen voor de verhuur gebouwd worden. er loopt een riviertje langs die plek en aan de overkant van die rivier gaan flink aantal olifanten lopen. Gasten die in de art zitten kunnen dan vanaf hun art of vanaf een loopbrug de olifanten zien die daar vrij gaan rondlopen. Het is echt fantastisch.
Op de valreep nog even langs een meertje gelopen waar ook een heleboel ganzen zitten : heeft Lek vrijgekocht van de markt. Ze gaat ook kikkers en schildpadden op de markt kopen en die hier loslaten. Hoezo is deze vrouw een engel???

Bij terugkomst mocht ik nog mee naar het cakefestijn van de familie van Chaba. Zo leuk: een hele fruitcake die verbrijzeld mocht worden door de 2 naughty sisters en de mama's. Wat een prachtig gezicht.
Bij het naar binnen lopen, Lek aangeschoten met de vraag of ze van de week even tijd voor me had . Ik wil met haar praten over...... Pun en over de hoge drukreinigers.
Ze zei gelijk dat we dat zeker gingen doen.
Nou heb ik een leuke dag of heb ik een leuke dag?
nu op bed, dit verhaaltje tikken en met mn benen schudden want het is weer drama met die wiebel benen: ik zeg massage morgen.
Toedloetjes!