In mn hoekje bij de koffieshop met mijn laptop. heftig tikkend aan mn verhalen van gisteren.
Ik zag vanuit mn ooghoek dat Lek er was. Ik had om een gesprek met haar gevraagd maar wist niet wanneer dat zou gaan gebeuren. Ze zag me zitten en riep" Saskia, come sit at my table" Hoorde ik dat nou goed? Riep mijn voorbeeld mij nou bij naam ( de hele groep waar ik een week mee gewerkt heb wist mij naam nog niet eens: Nina???)? Zij wist mijn naam gewoon.
Spullen neergegooid en bij haar aan tafel gaan zitten. Ik kreeg thee en er werd fruit geserveerd. Zal ik je vertellen dat ik gewoon zenuwachtig was. Leek wel zo'n hysterische puber die zijn idool ontmoet! Zal toch niet flauw gaan vallen hahahaha. Nee hoor, maar ik vond het wel spannend. Ik wist wat ik wilde vragen en wilde vertellen.
Eerst beetje beleefdheden: hoe lang ben je hier, hoe vind je het enz.
Toen mijn voorstel: Lek, kunnen jullie hier op het centrum hoge druk reinigers gebruiken?
Ze hebben er dus 1!!!! Maar kun je er meer gebruiken, voor bijvoorbeeld het honden zwembad, de honden hokken, olifanten water tanks. Nou dat kunnen ze wel gebruiken. Hoeveel dan: 10, 20, 30, 50???
Ze was bescheiden. 10!!! Dat moet toch gaan lukken? Dat moet ik met de hulp van jullie allemaal toch voor elkaar gaan krijgen? Misschien een bedrijf vinden die het voor een lagere prijs wil leveren? Help, help, help!!!
Mijn project krijgt vorm. Nu moet ik jullie nog mee krijgen. Gaat me dat lukken? Ja dat gaat me lukken. Misschien zelfs wel met hulp van onze Padel vereniging als in Plaza Padel? Het gaat ons lukken, dat weet ik zeker. Net zoals die schaduwdaken 2 jaar geleden, waar we binnen no-time 1100 euro voor hadden opgehaald . Resultaat; schaduwdak voor Pun en twee schaduwdaken voor KK!
Die hogedruk reinigers gaan er komen, dat weet ik zo zeker!
En dan mijn volgende vraag aan Lek, met de hoop dat ik het droog houd.
Mijn verhaal over Pun en het verlies van haar baby Pin en het niet kunnen bezoeken van het graf van Pin omdat er een hek staat.
Lek kent het WFFT goed en kent de mede eigenaar Noi. Zij is de eigenlijke oprichtster van het WFFT en dat heb ik nooit geweten.
Ik vroeg haar of het klopte dat olifanten moeten kunnen rouwen en naar het graf moeten kunnen van hun geliefden?
Ik heb dus gelijk: zij moeten, om te verwerken, bij het graf kunnen komen.
Dus Pun die voor het hek staat met haar hoofd te schudden, staat daar want ze wil naar het graf van haar baby. Ik wist het, ik voelde het en niemand wilde luisteren. Zelfs op een uitgebreide app hierover naar Edwin heb ik geen antwoord gehad. Ik ben niet gehoord.
En naast mij zit nu iemand die naar me luistert. Terwijl ik dit tik, lopen de tranen over mijn wangen: het verdriet van Pun, haar leed... Ik voelde het.
Gelukkig hield ik het tijdens mij gesprek wel droog. Maar zij voelde mij ook. Ze luisterde zonder onderbreken en herhaalde op de juiste momenten. Na mijn verhaal zei ze tegen mij: I am going to see what I can do. I am going to contact Noi and tell her this story. Noi will listen to me.
Als dit toch eens waar zou kunnen zijn: Pun die naar haar overleden baby kan. Niet meer gehinderd door een hek. Dan heb ik bereikt wat ik heb willen bereiken.
Geen brug te ver voor deze olifant. Misschien heb ik mijn eigen glazen ingegooid en kan ik hierna nooit meer naar Pun. Want Edwin gaat dit ook te horen krijgen, denk ik. En hij weet dan zeker van wie dit af komt. Maar dat interesseert me niks. Als Pun hierdoor iets kan gaan verwerken, wat haar door het ras Mens is aangedaan, dan is dit de prijs die ik ervoor betaal. Een prijs die ik wil betalen. Ik hoef er niet over na te denken.
Daarna werd het gelukkig luchtiger want zij heeft mijn emotie gezien en gevoeld. We hebben het over onze mannen gehad en over haar schoonmoeder, het geen kinderen hebben maar alles voor de dieren te willen doen ( heb ik al verteld dat ze alle kikkers gaat opkopen op de markt om in haar vijver te laten?). Het was zo' n prettig gesprek: gewoon met zn tweeën ( 3 e's hahaha). En dan de kers op de taart: saskia, do you want to come with me tomorrow, in the park to go to the baby's????? What do you think??? Yes Yes yes!!!!
Ach wat ben ik blij en trots! Ik heb weer een steen gelegd. Mijn dromen worden opnieuw werkelijkheid. Pun gaat vast geholpen worden door het toedoen van Lek. Ik heb een nieuw doel om iets te doen voor het ENP. En ik denk dat ik er een vriendin bij heb.... misschien... maar ik heb in ieder geval mijn verhaal kunnen vertellen.
Nu aan het wachten op Lek om naar de kleintjes te gaan. Ik weet dat dat nog wel eens even kan gaan duren!

Geen foto's van dit moment en ook tijden mijn tocht met Lek, zal mijn toestel niet constant voor mn gezicht hangen. Ik ga beleven, voelen en vooral genieten.
Catch with you up, later!