Ik moet natuurlijk wel even gaan bijpraten want er is nogal wat wat ik niet ongedeeld wil laten.
We beginnen gewoon maar bij het begin:
Dinsdag 17 okt is mn eerste werkdag bij het ENP. Rustig aan wakker worden met een wekker op 6 uur. Weer alle egards in acht genomen: Leanne mag eerst in de badkamer. Kan ik nog even op mn gemak mn dingen pakken wat ik nodig heb voor het stront scheppen.
Leanne is binnen 5 minuten uit de badkamer. Dat vind ik zo knap. Ik heb op zn minst, en dan bedoel ik echt op zn minst, een kwartier nodig. Nou ja make-up kan ik hier ook achterwegen laten dus dat scheelt al gauw weer een half uur. Mn haar ligt nog een beetje op nummer dus ook daar geen tijd aan besteed. We blijven nog even zwaan kleef aan, zo onzeker als we allebei zijn, in zo'n nieuwe groep.
Leanne is gescheiden en is voor het eerst alleen op zo'n verre reis en is heel trots op zichzelf. En dat geloof ik. Wij zijn stoere oudere meiden... we doen het toch maar even.
Ook het ontbijt ziet er goed uit. Er staan toasters, er is brood, fruit, allerlei soorten cornflakes enz en natuurlijk rijst ed. Wordt dus gewoon toast met jam en fruit. Maar helemaal prima.
We zitten allemaal een beetje verspreid en hebben nog niet echt contact op een paar na die dat ook geluidstechnisch heel duidelijk laten weten.
Na het eten op naar de briefing ruimte ( ja blijf toch een beetje in de werk modus zitten). Niks poep ruimen. We gaan gras voor de buffel snijden in het veld. Nou heb ik een soort van trauma van het veldwerk met bomen/grassen enz kappen. Wat staat me te wachten?
Ik heb een dejavu als we allemaal een vrachtwagen in moeten. Stukje rijden en dan aankomen bij enorme soort van korenvelden ( heet vast anders maar weet niet hoe). Allemaal er uit en het veld in. Groepje maken waarbij 1 er een Machete krijgt. Ik moet zo'n ding niet dus ga achter in het rijtje staan waar ik later een soort van ketcher werd om de halmen op een stapel te leggen die dan weer samen gebonden werden. Boxje mee en muziek aan en beginnen. Het was te doen. Niet te zwaar en eigenlijk wel leuk. Tenminste als je lange mouwen en lange broek aanhad want dat gras snijdt als een gek. Nou ben ik wel wat wijzer geworden na al die klussen dus ik was goed voorbereid. Gold helaas niet voor iedereen
Eigenlijk had ik het toen al moeten weten:
1.Muziek keuze was voor mij een drama op een paar nummers na: hiphop, rap en meer van die ellende. Niet raar natuurlijk want ook hier ligt de gemiddelde leeftijd weer op 25 ( en veeleer jonger). Bruno Mars kennen ze nog net maar verder is het toch allemaal oude lullen muziek waar ik van houd.
2. de aanwezige gillers dienen zich aan. Us + Australie zijn zeer aanwezig. De een krijst nog harder dan de ander en wil nog meer in de picture. En ongetwijfeld zijn ze allemaal heeeeel aardig... ik heb hier en daar al vlekken.
Ok klus was met 2 uur geklaard: hup allemaal weer de vrachtauto in, boven op de halmen.
Met zn allen een dagje naar Buiteeeeeeen, gelukkig zonder Pa en Maaaaaaaa!
We waren 2 uur aan het werk geweest, het was dus 11 uur en we waren vrij. Huh... vrij????? Hoe dan? Nog even een bezoek aan Cat Kingdom met meer dan 1000 katten. geweldig.... overal poezebeetsjes die willen kroelen enz,
Ja om 12 uur was lunch tot 13 uur en daarna moesten we om 13 .30 weer verzamelen.
Het hele centrum hier stikte van de dag toeristen die allemaal met een groepsleider langs de olifanten liepen, in het veld??? Hoezo zoveel mensen? Dat kan toch nooit goed zijn. Maar ja het levert wel geld op en al die olifanten eten een beetje en er blijven dieren bij komen. Het is een ge-olied bedrijf.
Lunch was weer geweldig. Ik eet hier veel te veel. Waar ik bij het WFFT af en toe niet goed werd van die Thaise hap, is alles hier even lekker!
Even met Marian en Rob Notenbaard ( olifant-adopteren.nl denk daar eens over na- goed en eerlijk bedrijf met een groot hart voor de olifanten bij het ENP) meegehuppeld naar wat olifanten waaronder een ernstig gehandicapte dame, Medo. Heup en rug ernstig vervormd: het is zo zielig om haar te zien strompelen. Maar ze is hier gelukkig, wordt heel goed verzorgd en ze is dus gelijk mijn oogappel. Handje geschud met de Mahoud, die beloofd een beeldje van hout voor me te maken. Marian en Rob komen hier al heel lang, doen heel veel voor het ENP en kennen de founder Lek en haar man Darrick, zeer goed. Beiden zijn nu in Canada om daar presentaties te geven. Volgende week zijn ze weer terug en hoop ik ze mogen ontmoeten. Deze vrouw Lek is een beroemdheid: Zij doet zulk geweldig werk. Zet zich volledig in voor de Olifanten die misbruikt en mishandeld worden. Koopt ze vrij en haalt ze naar het ENP. Haar man is van hetzelfde kaliber. Filmpjes op de fb en instagram pagina van het ENP laten zien hoe zij omgaan met deze grote grijze reuzen. En niet alleen met olifanten, ook met waterbuffels, honderden honden, duizenden katten, misbruikte paarden, konijnen, geiten enz. Hun dierenliefde overschrijdt alle grenzen. Lek wordt the Elephant mother genoemd ( film staat op YouTube, zeker kijken). Zij mag Hillary Clinton, de franse president, Ahsley Bell, Cher en roep er nog maar een paar tot haar persoonlijke kennissen rekenen .
ik wil haar heel graag ontmoeten en in de ogen kijken. Dus opnieuw blij dat Marian en Rob hier zijn want dat maakt de ingang misschien net wat makkelijker.
Ok dat was even wat zijlingse informatie want anders hebben jullie misschien geen idee waar ik eigenlijk zit.
Op naar het middag programma: ik zit in groep A.
Groep A bestaat uit schreeuwers. Ik kan er heel kort over zijn:
Een hele lange Amerikaanse dame die heel graag in de picture staat, een paar Australische die om het hardst schreeuwen en waarvan er 1 lacht alsof er een vulkaan uitbarst, 2 Argentijnse waarvan er 1 rustig is en de ander dik is met Australie en nog een Schotse. God oh god wat zal ik daarvan vertellen: ze is zo van de Harley afgestapt, is breed ( niet in de vorm van spierballen), krijst en roept om de 2 woorden Motherfucker.
Ik heb ongetwijfeld de leukste rustigste groep. Ok ik weet, ik moet het even tijd geven en misschien valt het alles mee. Ok, ik geef het tijd en we hebben het er later nog over. ( reken maar...)
Het rustige groepje krijgt een rondleiding door het hele olifanten gebied van 1 van de VC's ( coördinator). Geen idee hoe hij heet: het zijn er 3 en de 1 heet Lom, de ander iets van Thom en de derde Rom.
Wij krijgen een Om mee die dus duidelijk erg onder de indruk is van al dat vrouwelijke gebeuren. Er wordt uitgedaagd, gegiebeld en heel hard gelachen. Olifanten hebben een heel sterk gehoor en er is duidelijk aangegeven dat er rustig gedaan moet worden maar daar heeft deze groep toch een ander idee van.
Ik blijf iets achteraf lopen en besluit me volledig te richten op al die prachtige dieren. Bij elke groep blijven we staan en vertelt Om iets over de dieren waarop er vele ahhhhhh's en ohhhh's geroepen worden. Wanneer er een olifant een beetje in de buurt komt gaan ze los.
Nu is het natuurlijk ook heel bijzonder om zo dicht bij deze dieren in de buurt te zijn maar doe een beetje rustig. Iedereen is druk met foto's maken: naast de olifant, voor de olifant. Sommige olifanten vinden dit heel interessant en rennen dan de kant van de meiden op waarop luid gegild wordt en de vc een beetje paniekerig roept dat ze afstand moeten houden.
De rondleiding duurt een uur en we krijgen alle olifanten vanaf een behoorlijk afstand te zien. Soms komen ze iets dichter bij maar het is zeker niet de bedoeling dat we zelf contact gaan maken. De pollissie hier is echt hands off.
Wat is het een prachtig terrein. Alles is super verzorgd en onderhouden. De dieren hebben een geweldig gebied, een rivier waar ze ingaan ... het is echt prachtig.
Maar wat maakt dan dat ik het WFFT zo mis, Pun zo mis? Het harde werken mis ik zeker niet.
Misschien is het gewoon even wennen. Allemaal nieuwe mensen, een kamer genoot, andere regels, ander werk.
Het moet landen, denk ik
Na de rondleiding weer vrije tijd, welke je hier dus in grote mate hebt waardoor je ergens kunt gaan zitten en gewoon kijken en in de geluiden van de olifanten opgaan. Dat is geweldig. Er zijn veel hele jonge dieren en deze jongedames zijn een genot om naar te kijken. Ik heb veel gefilmd en gefotografeerd maar wil het ook beleven en niet de hele tijd met die telefoon voor mn ogen lopen.
Het diner vangt aan... weer zo geweldig. echt alles is heerlijk
s'Avonds de film Love and bananas. Een film over een redding van een olifant gemaakt door de amerikaanse actrice Ahsley Belt samen met Lek. Tranen met tuiten natuurlijk. het verhaal loopt goed af maar het duurt even voordat ze zover zijn. ( probeer hem ergens te downloaden en ga hem kijken)
Na al het gesnotter, naar bed en out!
Morgen meer

Ik geloof dat er iets verkeerd ging. Ik hoop dat jullie deze wel krijgen??