2 jaar heb ik hier op gewacht. Vol van verwachting maar ook heel bang dat het helemaal niet ging gebeuren.
Om nou niet gelijk de Cliffhanger erin te gooien, eerst maar even een lekkere opbouw.
Onder het klamboetje gekropen, wekker gezet op 5.30u en in een hele diepe slaap gevallen. Ruim voor de wekker wakker geworden: doe maar 5 uur. Nou ja, ochtend zon heeft goud in de mond. De zon dan misschien nog niet maar de hanen en de Gibbons zeker wel.... Flink wat herrie, maar ook wel erg lekker ( weet er al iemand hoe ik een beltoon kan maken van een opgenomen geluidsopname??)
Bedje uit, Gram uitgebreid gedag gezegd en voorzichtig het badhok in...... NIKS... helemaal zonder beesies. Gauw gepoetst en geboend, me in een werkoutfit gehesen, beetje make-up op het kale hoofd en gewapend met zakje oplos koffie naar de elephant kitchen ( dure benaming voor kantine). Uiteraard was ik weer de eerste, maar dat vind ik wel lekker. Koffietje gemaakt ( lijkt voor geen meter op mn thuis koffie). Appje gestuurd naar mn lief ( toch gek, zo zonder elkaar) en toen wachten op wat er komen ging. Stroomde vol: wat een verschil met 2 jaar geleden. Toen waren we met zn vieren voor de olifanten.
Het zo eens zitten bekijken maar het is echt wel heel jong allemaal. Allemaal verschillende nationaliteiten dus dat is wel leuk.
De coördinatoren deden een presentatie op een groot scherm en kijk eens wie er met een foto opstaat bij het olifanten verzorgen.....MOI! Toch wel leuk om dat te zien. Geen mens die dat verder in de gaten had maar dat mocht de pret niet drukken.
Indeling van de groepen ( ik in Midland bij Pun Yeahhhh, zouden ze het weten??) en hup de vrachtwagen in. Nou ja, hup...? Ik had wel een beetje hulp nodig. Maar zit je erin, dan zit je er in.
Toch wel erg gespannen onderweg naar Midland. Aankomst, eerst uitladen ( heb ik toch helemaal geen tijd voor). Van uit mn ooghoeken had ik haar al gespot. Uiteraard had ik de meisjes waar ik mee was wel geïnformeerd dus ik mocht gaaaaaaaan....
Ohhhhh wat een emotie, zoveel tranen....: ik riep haar, ze keek en kwam gelijk aanlopen. Ze stond voor me, ik weer zingen ( hoe vreselijk jullie dat ook vinden)... en daar kwam haar slurf.....Onder het hek zoeken naar mn voeten, daarna tussen de draden van hek door naar mn gezicht. Brullend haar slurf vastgepakt, zachtjes in geblazen en ik wist het zeker.... ze wist het nog. Ze herkende me.
Ze hebben me even gelaten want snot in de bananenballen is niet ok. Even bijgekomen. Me van haar losgerukt en me op het maken van bananenballen gestort. Uiteraard voor Pun.
Man, ik kan jullie niet vertellen wat het met me deed. En nu ik dit zit te tikken, schiet ik weer vol. Mn hart was te klein voor de liefde die ik voel voor dat grote mooie dier.

Affijn om om er geen jank verhaal van te maken: ik heb mijn dag met Pun gehad. Meerdere malen bij haar gezeten. Uitgeprobeerd of het nou wel echt zo was. Dus als ze op een afstand stond, geroepen en gelijk kwam ze, en direct die slurf. Gelukkig kende de Mahoud mij nog en liet me mijn gang gaan.
Wat een prachtige mooie emotionele momenten. Door iedereen gevoeld want ik heb zelfs het franse meisje aan het huilen gekregen...

Ok, hier was de dag niet mee afgelopen. De vervolgopdracht was met het hele team ( 50 man) een meertje bladvrij maken: dat betekende het ondiepe meertje in, helemaal gekleed in mn thaise wijde broek, inclusief allstars. Maar alles beter dan op blote voeten in de blubber en met blote benen. Het water was lauw en het was leuk.... Lekker soppen met zn allen en bladeren schuiven. Het schept een band. Wel voor korte duur dan, maar even was het of we allemaal even oud waren en elkaar al jaren kenden.
Uit het water komen was een uitdaging met een natte wijde broek en vastgezogen linnen gympen. Maar het is me gelukt.
Terug naar het centrum, allemaal opgehokt in de vrachtwagen.... in de rij voor de douche en lunchen.
Fris gedoucht ( heel fris....koud water) en weer in een andere outfit mee in het treintje voor de rondleiding. Twee jaar geleden ook gehad maar er waren wat veranderingen, waaronder de tijgers, die ik nog niet gezien had. Vooraf nog een gezellig filmpje over dierenmishandeling in Thailand... Ik ben weggelopen, kon het niet aanzien. Wat vreselijk.
Treintje in en de nieuwe tijgerverblijven inclusief tijgers gezien.
Vond het allemaal geweldig maar was blij dat ik weer terug was en weer richting Pun kon ( klink ik nu heel overdreven).
Middagje buffelen met een hoop olifanten stront, bananenballen en schoonmaken van hokken. Maar tussen door steeds mn momentjes gepakt. Ik sta voor de rest van de week ingepland op van alles maar niet te vaak bij Pun. Ben dus maar even gaan vragen of ik volgende week niet iedere dag bij Midland mag... Het wordt overwogen...
Dus iedereen duimen voor me.
Nog even een momentje met de founder van het WFFt, Edwin Wiek gehad en daarna met Laptop onder mn arm aan het tikken geslagen.
Ik ben bij... Jullie zijn bij.... en ik heb lamme vingers.
Mijn leven is mooi: thuis heb een lieve man, lieve kinderen, kleinkinderen, broertje, nichtje, schoonzusje, schoonfamilie en veel hele lieve vrienden. Maar hier heb ik PUN en dat maakt dat ik heel erg gelukkig ben.
Slaap lekker lieve mensen

PS: willen jullie even kijken: Pun onder het door ons ingezamelde dak!!!!